Anna Karenina

Style… über Alles

2012, UK, 129 min

Ελληνικός Τίτλος: Άννα Καρένινα

Σκηνοθεσία: Joe Wright/Σενάριο: Tom Stoppard/Παίζουν: Keira Knightley, Aaron Taylor-Johnson, Jude Law, Matthew Macfadyen, Kelly Macdonald, Alicia Vikander, Domhnall Gleeson

Οι ταινίες εποχής είναι ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό είδος που ή το αγαπάς ή το μισείς… Ο Joe Wright αγαπά τις ταινίες εποχής… ξεκίνησε την καριέρα του  με τα εξαιρετικά Pride and Prejudice και Atonement και μετά από μια ανεπιτυχή προσπάθεια να αλλάξει ρότα (Hanna... ουδέν σχόλιον) επανέρχεται στη μεταφορά κλασικών λογοτεχνικών έργων στο σινεμά με το πολυδιαβασμένο (και πολυκινηματογραφημένο) μυθιστόρημα του Leon Tolstoy, Anna Karenina.

Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή. Η Άννα Καρένινα σύζυγος υψηλά ιστάμενου στελέχους της κυβέρνησης, κινούμενη στους κύκλους της ρωσικής αριστοκρατίας του 19^ου αιώνα, ερωτεύεται παράφορα τον κόμη Βρόνσκι, δίνοντας λαβή για σχόλια στο περιβάλλον της. Φεύγει μαζί του, αλλά δεν μπορεί να χαρεί τον έρωτα της, εξαιτίας της άρνησης του συζύγου της να της δώσει διαζύγιο αλλά και της κοινωνικής κατακραυγής. Μη βρίσκοντας λύση, τελικά αυτοκτονεί πέφτοντας στις ράγες του τραίνου. Παράλληλα παρακολουθούμε τον έρωτα του Λέβιν ενός ηθικού αγρότη, για την Κίτι, συγγενή της Άννας, που τελικά δικαιώνεται και λειτουργεί σαν αντίβαρο προς την κύρια ιστορία.

Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι τι χρειαζόταν μια ακόμα μεταφορά  της Άννα Καρένινα στον κινηματογράφο… την απάντηση αναλαμβάνει να τη δώσει ο Wright φτιάχνοντας μια εντελώς αντισυμβατική ταινία εποχής... τοποθετώντας τους ήρωες του σε μια θεατρική σκηνή, όπου τα σκηνικά αλλάζουν με θαυμαστό τρόπο μπροστά στα μάτια του θεατή και εναλλάσονται με τα παρασκήνια, καταφέρνει να κάνει έναν ευθύ παραλληλισμό της ζωής της ρωσικής αριστοκρατίας του 19^ου αιώνα με μια θεατρική παράσταση, υπονομεύοντας έτσι διακριτικά τους κανόνες και τις κοινωνικές συμβάσεις της εποχής. Οι ήρωες του δρουν, μιλάνε και κινούνται υπακούοντας σε μια υπέρτατη χορογραφία, σαν  μέλη ενός κινηματογραφικού μπαλέτου, ενώ τα υπέροχα σκηνικά και κοστούμια (Όσκαρ στην Jacqueline Durran) προσδίδουν στην ταινία μια ονειρική (πλαστή) χροιά. Εκπληκτικά κινηματογραφημένη η σκηνή του χορού με ένα ιδιαίτερο μοντάζ που εντυπωσιάζει..

Όμως παρόλα αυτά, αυτή η αποθέωση του στιλ έχει και τις παρενέργειες της… ο Wright δημιουργεί ένα κατασκεύασμα υπέροχο οπτικά, αλλά εντελώς κενό συναισθηματικά… το δράμα της Άννα Καρένινα δεν αγγίζει ποτέ το θεατή, τα (ελαφρώς επίπεδα) μουσικά μοτίβα του Dario Marianelli επισκιάζουν τα λόγια και τις πράξεις των ηρώων και τελικά αυτή η οπτική πανδαισία κουράζει το μάτι και το μυαλό με την πλαστή της τελειότητα. Επίσης η παράλληλη ιστορία του Λέβιν και της Κίτι, ενώ προφανώς χρησιμοποιήθηκε σαν αντιδιαστολή με τον παράνομο-μιαρό έρωτα των πρωταγωνιστών, δε συνδέεται ποτέ πραγματικά με την κύρια ιστορία, ενώ κινηματογραφείται εντελώς επίπεδα και αδιάφορα σε σημείο να βαριέσαι όταν ο Λέβιν εμφανίζεται στην οθόνη. Ακόμα μου φάνηκε πολύ παρωχημένο το εύρημα της παρεμβολής μιας ρόδας τραίνου να γυρίζει στις ράγες στο τέλος κάθε δραματικής σκηνής, προφανής αναφορά στο τέλος της ηρωίδας.

Η Keira Knightley προσπαθεί σκληρά να πλάσει τον πολυδιάστατο χαρακτήρα της Άννας, μιας γυναίκας καταπιεσμένης, ανώριμης, ερωτικής,  που παγιδεύεται μέσα στις κοινωνικές συμβάσεις και τελικά καταντά νευρωτική, σχεδόν υστερική μέσα στο πάθος της. Πολλές φορές όμως ξεφεύγει ερμηνευτικά φλερτάροντας με την υπερβολή και την καρικατούρα… Τη δικαιολογώ όμως (sic) αφού το αντικείμενο του πόθου της είναι ο Βρόνσκι του Aaron Taylor-Johnson, το απόλυτο miscast για το ρόλο, αφού με την εμφάνιση του θυμίζει περισσότερο σχολιαρόπαιδο, παρά άντρα που εμπνέει πάθος σε μια γυναίκα – σε κάποιο φόρουμ διάβασα ότι ο Johnson θυμίζει σκανδιναβό τραγουδιστή των 70s στην Eurovision (δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα). Αναρωτιέμαι γιατί δεν επελέγη για το ρόλο ο Jude Law που νομίζω ότι θα του ταίριαζε γάντι… παρόλα αυτά είναι εξαιρετικός στο ρόλο του Karenin, δίνοντας μια βαθιά εσωτερική ερμηνεία σε έναν ρόλο ασυνήθιστο γι αυτόν. Τέλος με εκνεύρισε αφάνταστα με την υπερβολική ερμηνεία του ο Matthew MacFadyen στο ρόλο του Ομπλόνσκι.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Υπερφιλόδοξο, υπερβολικά στυλιζαρισμένο, οπτικά τέλειο δημιούργημα, κενό όμως πάθους και συναισθήματος.

5/10

Oscars 2013

Στις 24 Φεβρουαρίου 2012, έγινε η 85^η απονομή των βραβείων Όσκαρ στο Dolby (πρώην Kodak) Theatre του Los Angeles. Σε μια αμφιλεγόμενη τελετή με οικοδεσπότη τον Seth McFarlane δόθηκαν τα βραβεία της Ακαδημίας, χωρίς φυσικά -ως συνήθως- να υπάρξει καμιά μεγάλη έκπληξη ή ανατροπή στις αρχικές προβλέψεις. Ακολουθεί η λίστα των νικητών και κάποια σχόλια στις κατηγορίες που υπήρχε δυνατότητα να γίνουν.

Ταινία Μεγάλου Μήκους: Argo

Καμιά ιδιαίτερη ένσταση εδώ… βέβαια εγώ θα ψήφιζα το Beasts of the Southern Wild, αλλά δεν περίμενα και από την Ακαδημία να το κάνει.. Moonrise Kingdom, Skyfall, The Master θα έπρεπε να είναι στις υποψήφιες…. 

Σκηνοθεσία: Ang Lee (Life of Pi)

Δεν θα πρωτοτυπήσω αν αναφέρω την απουσία του Ben Affleck από την τελική πεντάδα.. για μένα θέση εκεί είχαν και οι δύο Anderson (Wes και Paul Thomas). Σημειώνεται ότι ο Ang Lee κερδίζει για δεύτερη φορά χωρίς αντίστοιχα η ταινία του να κερδίσει το Όσκαρ καλύτερης ταινίας (…)

Α’ Ανδρικός Ρόλος: Daniel Day-Lewis (Lincoln)

Προφανής επιλογή… καταπληκτικός ηθοποιός που το άξιζε… αλλά τι μας πείραζε να έχουμε στην πεντάδα και τους  εκπληκτικούς  Matthias Schoenaerts (De Rouille et d’Os)  και John Hawkes (The Sessions) ή ακόμα και τον συγκινητικό Jean-Louis Trintignant (Amour) στη θέση των Bradley Cooper και Denzel Washington?

Α’ Γυναικείος Ρόλος: Jennifer Lawrence (Silver Linings Playbook)

Δεν είμαι υπέρ των τιμητικών βραβεύσεων λόγω ηλικίας, παλιάς αδικίας κλπ. Παρόλα αυτά από τη στιγμή που από την πεντάδα απουσίαζαν οι Marion Cotillard (De Rouille et d’Os) και Nina Hoss (Barbara), ενώ η Jennifer Lawrence είναι απλά καλή σε μια μετριότατη ταινία, θεωρώ ότι το Όσκαρ έπρεπε να πάει στην Emmanuelle Riva που σε τελική ανάλυση είναι εξαιρετική. Το μεγαλύτερο φάουλ της Ακαδημίας φέτος…

Β’ Ανδρικός Ρόλος: Christoph Waltz (Django Unchained)

Δίκαια βράβευση, εξαιρετικός ο Waltz σε μια από τις πολλές του μεταμορφώσεις, αλλά μάλλον πρόκειται για Α’ ρόλο και όχι για Β’. Εκπληκτική ερμηνεία και από τον Philip Seymour Hoffman (The Master) –κι αυτός όμως μάλλον είναι Α’ ρόλος… Από κει και πέρα στην πεντάδα χωρούσαν ο καταπληκτικός  Javier Bardem (Skyfall), ο πολύ καλός Bruce Willis (Moonrise Kingdom) και ο Jeremy Irons (The Words)…

Β’ Γυναικείος Ρόλος: Anne Hathaway (Les Miserables)

Άλλη μια προφανής επιλογή… αλλά τι κάνει η Jacki Weaver στην πεντάδα?? H Judi Dench (Skyfall) πού είναι?

Πρωτότυπο Σενάριο: Quentin Tarantino (Django Unchained)

Εξαιρετικό το σενάριο του Ταραντίνο, εγώ βέβαια θα προτιμούσα να κερδίσουν οι Wes Anderson, Roman Coppola (Moonrise Kingdom), αλλά μικρό το κακό…

Διασκευασμένο Σενάριο: Chris Terrio (Argo)

Λογική επιλογή, πάει πακέτο και με το Όσκαρ καλύτερης ταινίας… 

Ξενόγλωσση Ταινία: Amour (Austria)

Κατηγορία που σηκώνει πολύ συζήτηση, ειδικά για τον τρόπο επιλογής των υποψήφιων ταινιών… πάντως το Amour δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει από τη στιγμή μάλιστα που δεν πήρε άλλο βραβείο… όχι ότι δεν το άξιζε βέβαια..

Ταινία Κινουμένων Σχεδίων: Brave

Ταινία Ντοκυμαντέρ: Searching for Sugar Man

Ταινία Μικρού Μήκους: Curfew

Ταινία Κινουμένων Σχεδίων Μικρού Μήκους: Paperman

Ταινία Ντοκυμαντέρ Μικρού Μήκους: Inocente

Φωτογραφία: Claudio Miranda (Life of Pi)

Κατηγορία όπου έγιναν μικρά εγκλήματα… Σαφώς ψηφίζω Roger Deakins (Skyfall). Προκλητική η απουσία των Mihai Malaimare Jr. (The Master), Robert D.Yeoman (Moonrise Kingdom)…

Μουσική: Mychael Danna (Life of Pi)

Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα η σχεδόν γλυκερή μουσική του Danna…  πολύ επίπεδη μου φάνηκε η μουσική του Dario Marianelli (Anna Karenina)… σημειώνω την απουσία των Dan Romer-Benh Zeitlin (Beasts of the Southern Wild).. εκπληκτικά τα soundtrack των Django Unchained και Moonrise Kingdom, δεν ξέρω βέβαια αν μπορούσαν να είναι υποψήφια λόγω παρουσίας παλαιότερων κομματιών, πάντως έντυναν υπέροχα τις ταινίες.

Τραγούδι: Skyfall

Δίκαια βράβευση, από τα καλύτερα τραγούδια στην ιστορία των Bond.

Μοντάζ: Argo

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Lincoln

Κοστούμια: Anna Karenina

Μακιγιάζ-Κομμώσεις: Les Miserables

Ήχος: Les Miserables

Μοντάζ Ηχητικών Εφέ: Skyfall, Zero Dark Thirty

Οπτικά Εφέ: Life of Pi

Συμπερασματικά, μεγάλοι νικητές τα Argo και Life of Pi, μεγάλοι ηττημένοι τα Lincoln και Zero Dark Thirty, μεγάλοι αδικημένοι τα Moonrise Kingdom, Skyfall, The Master. Άντε και του χρόνου…

Skyfall

Επιστροφή στο... Μέλλον

2012, UK/USA, 143min
Ελληνικός Τίτλος: Skyfall

Σκηνοθεσία: Sam Mendes/Σενάριο: Neal Purvis, Robert Wade, John Logan/Παίζουν: Daniel Craig, Judi Dench, Javier Bardem, Ralph Fiennes, Naomie Harris, Ben Whishaw, Berenice Marlohe, Albert Finney

 

Ο James Bond είναι ο μοναδικός ήρωας σειράς ταινιών που έχει αντέξει 50 ολόκληρα χρόνια στην επικαιρότητα, περνώντας μέσα από διαφορετικές εποχές και καταστάσεις. Σε όλη αυτή τη διαδρομή, παρ’ όλες τις -αναγκαστικές-  αλλαγές στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το κόνσεπτ της σειράς παρέμεινε αναλλοίωτο. Η εικόνα του μπον-βιβέρ πράκτορα-αρσενικού που πρώτος καθιέρωσε ο Sean Connery, πέρασε διαδοχικά στα χέρια των Roger Moore, Timothy Dalton και Pierce Brosnan με σαφώς μικρότερη επιτυχία, αφού κανένας από τους 3 διαδόχους του Connery δεν τόλμησε (ή δεν μπορούσε) να ανανεώσει το ρόλο. Με την επιλογή του Daniel Craig ως νέο Μποντ και το Casino Royale το 2006, κάτι φάνηκε να αλλάζει. Η αλλαγή αυτή του χαρακτήρα του ήρωα κυρίως και όχι απαραίτητα του κόνσεπτ (με ενδιάμεσο πέρασμα από το μέτριο Quantum of Solace) ολοκληρώνεται στο Skyfall, την καλύτερη κατ’ εμέ ταινία του franchise, στην 50^η επέτειο από την έναρξη του.

Η βασικότερη διαφορά του Skyfall από τους περισσότερους προγόνους του, είναι η παρουσία του Sam Mendes (δηλαδή ενός σκηνοθέτη-δημιουργού) στη σκηνοθετική καρέκλα. Στις πιο πολλές ταινίες της σειράς ο σκηνοθέτης αποτελούσε διακοσμητικό στοιχείο και οι όποιες παρεμβάσεις του ήταν σχεδόν διεκπεραιωτικές. Όμως ο Sam Mendes (American Beauty, Road to Perdition) βάζει την προσωπική του σφραγίδα, δημιουργώντας μια εκπληκτική ατμόσφαιρα, βοηθούμενος από την εξαιρετική φωτογραφία του Roger Deakins και το απλό μεν, μεστό δε (και χωρίς πολλά μπλεξίματα και δυσνόητες για το θεατή ανατροπές) σενάριο. Η μυθολογία των ταινιών Μποντ είναι και πάλι παρούσα, το στιλ, οι έξυπνες ατάκες, οι ωραίες γυναίκες, οι σκηνές δράσης (λιγότερες ίσως από κάθε άλλη φορά, αλλά φοβερά καλογυρισμένες και αγωνιώδεις - σκηνή ανθολογίας το κυνηγητό στις στέγες της Κωνσταντινούπολης), αλλά ο Mendes στρέφεται πιο πολύ σε μια εσωτερική αναζήτηση του ήρωα, ψηλαφώντας το παρελθόν του. Η σύγκρουση παρελθόντος-παρόντος σε όλη τη διάρκεια της ταινίας είναι εμφανής. Το παρελθόν του Μποντ, το παρελθόν της Μ, το παρελθόν του Σίλβα τους στοιχειώνουν και οδηγεί τις πράξεις τους. Η συζήτηση στην ακρόαση-δίκη της Μ περιστρέφεται γύρω από την αναγκαιότητα ή μη ύπαρξης ενός πράκτορα παλαιάς κοπής όπως ο Μποντ στη σημερινή εποχή και ο Mendes κάνει ένα απολαυστικό παραλληλισμό με την ανάγκη  -ή μη- του σύγχρονου σινεμά για έναν ήρωα όπως ο Μποντ.

Όμως ο James Bond της νέας εποχής δεν είναι πια ο ίδιος. Ο Daniel Craig στην καλύτερη ερμηνεία του στο ρόλο, πλάθει έναν Μποντ διαφορετικό, κουρασμένο, εσωστρεφή, ανθρώπινο, διαφορετικό στη σχέση του με τις γυναίκες, αλλά ταυτόχρονα αποφασισμένο και σκληρό: επιστρέφει στο παρελθόν (χαρακτηριστική η χρήση ελάχιστων gadget και η παρουσία της Aston Martin) για να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς του δαίμονες και στην τελευταία εκπληκτική σεκάνς κυριολεκτικά το καίει για να προχωρήσει παρακάτω. Το μόνο στοιχείο που παραμένει αναλλοίωτο είναι η αφοσίωση στο -συζητήσιμο- καθήκον. Η Judi Dench είναι εξαιρετική στο δισυπόστατο ρόλο της Μ (μητρική φιγούρα-αδίστακτη πράκτορας), ενώ ο Javier Bardem δημιουργεί έναν από τους πιο απολαυστικούς κακούς στην ιστορία των Μποντ. Ο Ralph Fiennes είναι σταθερή αξία, δροσερές οι νέες προσθήκες στο καστ (Naomie Harris, Ben Whishaw) ενώ η μοναδική παραφωνία δείχνει να είναι η παρουσία της Berenice Marlohe στο ρόλο ενός υπερβολικά στυλιζαρισμένου Bond-girl.

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Κατά τη γνώμη μου η καλύτερη ταινία του franchise, ανανεώνει το είδος και δημιουργεί προσδοκίες για το μέλλον...

8,5/10

Lo Imposible

Τσουνάμι… Δακρύων

2012, Spain, 114 min
Ελληνικός Τίτλος: The Impossible

Σκηνοθεσία: Juan Antonio Bayona/Σενάριο: Sergio G.Sanchez/Παίζουν: Naomi Watts, Ewan McGregor, Tom Holland, Samuel Joslin, Oaklee Pendergast

Στις 26 Δεκεμβρίου του 2004 έγινε μια από της μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές της νεότερης ιστορίας, το τσουνάμι που σκότωσε πάνω από 250.000 άτομα στη Νότια Ασία, προκαλώντας και τεράστιο χάος στην περιοχή αυτή και τους επόμενους μήνες. Η ταινία του Ισπανού Juan Antonio Bayona (El Orfanato) ζωντανεύει μέσα από τις εικόνες της την πραγματική ιστορία της ισπανικής πενταμελούς οικογένειας Μπελόν, που χωρίστηκε κατά τη διάρκεια των τραγικών γεγονότων και μετά από ένα τρομακτικό αγώνα επιβίωσης κατάφερε να επανενωθεί λίγες μέρες αργότερα.

Η μεταφορά αληθινών ιστοριών στον κινηματογράφο, ειδικά όταν είναι αρκετά πρόσφατες, είναι γεγονός ότι συνήθως βάζει τροχοπέδη στη δημιουργική ευαισθησία ενός σκηνοθέτη, λόγω της έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Παρόλα αυτά ο Bayona καταφέρνει από την αρχή να χτίσει μια ατμόσφαιρα θρίλερ και μας εντυπωσιάζει με την εκπληκτική κινηματογράφηση της σκηνής του τσουνάμι (ίσως μια από τις καλύτερες σκηνές καταστροφής στο σινεμά). Η δεκάλεπτη περίπου σκηνή της καταστροφής είναι τόσο πολύ έντονη και αληθοφανής, που εκτός ότι σου σφίγγει την καρδιά, επισκιάζει και όλη την υπόλοιπη ταινία. Η μανία της φύσης, που είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας στο πρώτο ημίωρο είναι πραγματικά ανελέητη. Τα ανθρώπινα σώματα γίνονται έρμαιο ποικίλων επιθέσεων κάτω από το νερό (ρεύματα, κλαδιά, άλλα αντικείμενα) και η αδυναμία της ανθρώπινης ύπαρξης μπροστά σε μια τέτοια απειλή πραγματικά σοκάρει.

Δυστυχώς όμως μετά από αυτή την εντυπωσιακή εισαγωγή, η ταινία μπαίνει στον αυτόματο πιλότο. Η αναζήτηση των μελών της οικογένειας, το χάος που επικρατεί στα νοσοκομεία και η τελική σκηνή της επανένωσης μέσα από μια σειρά φωσκολικών συμπτώσεων κινηματογραφούνται εντελώς επιφανειακά, ενώ οι συναισθηματικοί εκβιασμοί δίνουν και παίρνουν. Δεν αμφιβάλλει κανείς βέβαια, ότι σε μια τέτοια ιστορία το δάκρυ ρέει αβίαστα. Λείπει όμως -ηθελημένα ή μη- μια βαθύτερη ματιά στα γεγονότα και τις επιπτώσεις τους, μια ίσως πιο φιλοσοφική-υπαρξιακή προσέγγιση τους σε σχέση με το δίπολο άνθρωπος-φύση, που θα απογείωνε την ταινία. Τουλάχιστον περίεργη επίσης, είναι η σχεδόν παντελής απουσία των Ταϊλανδών από το σκηνικό της καταστροφής, λες και το τσουνάμι αφορούσε μόνο τους ξένους τουρίστες...

Ο Bayona από ένα σημείο και μετά πνίγεται στα δάκρυα των -εξαιρετικών- πρωταγωνιστών του (πολύ καλοί οι Ewan McGregor και Naomi Watts, εξαιρετικά και τα τρία παιδάκια της οικογένειας και ειδικά ο Tom Holland-Λούκας σε έναν φυσικά πιο αβανταδόρικο ρόλο).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Δημιουργεί προσδοκίες στο πρώτο μισάωρο με την εκπληκτική κινηματογράφηση του τσουνάμι, που σταδιακά εξανεμίζονται με τη συμβατική εξέλιξη και τον αφόρητο συναισθηματικό εκβιασμό του θεατή.

5,5/10