Safe Haven

Με ένα Άρλεκιν ξεχνιέμαι…

2013, USA, 115min

Ελληνικός Τίτλος: -

Σκηνοθεσία: Lasse Hallström/Σενάριο: Dana Stevens, Gage Lansky/Παίζουν: Josh Duhamel, Julianne Hough, David Lyons, Noah Lomax, Mimi Kirkland, Robin Mullins, Juan Piedrahita

Η νεαρή Έριν, μια γυναίκα με ένα μυστηριώδες παρελθόν, καταφεύγει κυνηγημένη σε ένα απομονωμένο ψαροχώρι της Βόρειας Καρολίνας. Η γνωριμία της με τον Άλεξ, έναν γοητευτικό χήρο με δυο παιδιά, που προσπαθεί να ξεπεράσει το θάνατο της γυναίκας του, δείχνει να βάζει τη ζωή της σε νέα βάση. Όμως τα λάθη του παρελθόντος συνεχίζουν να την καταδιώκουν. Μυστικά και ψέματα θα βγουν στην επιφάνεια με απρόβλεπτες (;) συνέπειες…

Αν ψάχνετε κάποιες επί πλέον πληροφορίες για την ταινία, πρέπει να ξέρετε  ότι η πρεμιέρα της στην Αμερική έγινε στις 14 Φεβρουαρίου του 2013 (…), ενώ είναι βασισμένη σε βιβλίο του γνωστού και μη εξαιρετέου Nicholas Sparks… ο συγγραφέας του “The Notebook” ξαναχτυπά…  Είναι σαφές ότι ο 48χρονος Sparks, ο οποίος έχει γράψει ήδη 17 βιβλία εκ των οποίων 8 (!!) έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο (Το ημερολόγιο, Νύχτες στη Ροδάνθη, Μήνυμα στο μπουκάλι, Αγαπημένε Τζον, Δικός σου για πάντα κλπ.), έχει καταφέρει βρει το μυστικό της επιτυχίας. Τα συστατικά φυσικά παραμένουν πάντα τα ίδια: δροσερές φάτσες, υπέροχα τοπία, μοναχικές πλην ευαίσθητες ψυχές που θέλουν και δε θέλουν, καραμελωμένα ρομάντζα στο σεληνόφως, ένα σκοτεινό παρελθόν που κυνηγά τους ήρωες και φυσικά ο έρωτας που νικάει στο τέλος τα πάντα. Και αν στο Ημερολόγιο η συνταγή λειτούργησε με απόλυτη επιτυχία και ανέδειξε και δυο νέους μεγάλους σταρ (Ryan Gosling/Rachel McAdams), αφού η ταινία διέθετε εκτός των άλλων και ένα αξιοπρεπές σενάριο, η συνεχής επανάληψη των ίδιων μοτίβων στις επόμενες ταινίες καταντά τουλάχιστον κουραστική και εκνευριστική. Στο Safe Haven, για να δέσει το γλυκό, τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο άλλοτε πολύς  Lasse Hallström (Τα ναυτιλιακά νέα, Chocolat, Θέα στον ωκεανό) στη δεύτερη συνεργασία του με το Sparks την τελευταία 3ετία, ένας από τους πιο υπερεκτιμημένους σκηνοθέτες των 90s, που πάντα φλέρταρε διακριτικά με το μελό και το συναισθηματικό εκβιασμό του θεατή, αλλά εδώ ξεφεύγει από κάθε έλεγχο.

Το βασικότερο πρόβλημα της ταινίας όμως, εκτός από τη γλυκερή και παντελώς αδιάφορη σκηνοθετική ματιά του Hallström, έχει να κάνει με το σενάριο, το οποίο πέρα από τη γραφική απλοϊκότητα του και την παρέλαση κάθε είδους κλισέ, μοιάζει τόσο πολύ με το πρόσφατο “The Lucky One”(Δικός σου για πάντα), που προκαλεί τα νεύρα μας. Τα δύο twist της ταινίας δε,ειδικά αυτό του τέλους, προκαλούν γέλιο μέχρι δακρύων αντί να κορυφώσουν την ένταση... Οι χαρακτήρες φυσικά είναι χάρτινοι και μονοδιάστατοι και η πορεία τους εντελώς προδιαγεγραμμένη από την αρχή.  Αν προσθέσει κανείς και κάποιες υπερβολές που υποτιμούν τη νοημοσύνη του θεατή η εικόνα ολοκληρώνεται… Η Έριν λοιπόν κατηγορούμενη για φόνο (…μήπως τελικά είναι αθώα;), καταφεύγει σε ένα γραφικό ψαροχώρι της Βόρειας Καρολίνας για να ξαναρχίσει τη ζωή της όπου γνωρίζει το χήρο Άλεξ που έχασε τη γυναίκα του από καρκίνο (…) και προσπαθεί να προσαρμοστεί στη μοναχική του ζωή μαζί με τα δυο παιδιά του και τον απαραίτητο γηραιό θείο του. Οι δύο χτυπημένοι από τη μοίρα πρωταγωνιστές ερωτεύονται (αν και αυτή στην αρχή δε θέλει, αλλά τελικά θέλει, ο μεγάλος γιος του Άλεξ στην αρχή επίσης δεν τη δέχεται, αλλά τελικά τη δέχεται κλπκλπ.). Φυσικά το παρελθόν της νεαράς κάνει την εμφάνιση του κάποια στιγμή με τη μορφή του ψυχοπαθή (για τα σίδερα) πρώην συζύγου, ενώ το καλύτερο απ’ όλα, που προσφέρει και μια μεταφυσική (!!) νότα στο πόνημα είναι η σχέση της Έριν με μια γειτόνισσα της που παίζει κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στην ιστορία. 

Στα πλαίσια αυτού του γραφικού σεναρίου, οι καημένοι οι πρωταγωνιστές παρ’ όλη την αξιοπρεπή χημεία μεταξύ τους, διεκπεραιώνουν απλά τους ρόλους τους χωρίς να μπορούν να προσφέρουν κάτι παραπάνω. Ο Josh Duhamel που φυσικά δεν έχει καμιά σχέση με τον Ryan Gosling είναι απλά ανεκτός, ενώ η νεαρή Julianne Hough είναι συμπαθής αλλά τίποτα περισσότερο.

Ο Lasse Hallström, διεκπεραιωτικός όσο ποτέ, παραδίδει μια ταινία-χαλασμένο σιροπιαστό, που μετά τις πρώτες μπουκιές προκαλεί στομαχικές διαταραχές στο θεατή. Τώρα πώς αυτό το φιλμ έχει κάνει ως τώρα στην Αμερική κοντά στα 70 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις είναι άλλο θέμα… Αν είστε πραγματικά απελπισμένοι ή ζείτε τον πρώτο εφηβικό έρωτα, μπορεί να αντέξετε να το δείτε στην τηλεόραση, αφού στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες δεν προβλέπεται να εμφανιστεί. Αλλιώς…

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Γλυκερή, άχρωμη, παντελώς προβλέψιμη rom-com που ώρες ώρες υποτιμά απροκάλυπτα τη νοημοσύνη μας. Ούτε με ποπ-κορν και ζαχαρωτά δεν αντέχεται…

2,5/10