Ένα remake ή μια διασκευή έχει την υποχρέωση να ακολουθεί τη βασική ιστορία της πρωτογενούς πηγής. Εκτός από τα λίγα remake που γυρίζονται σκηνή προς σκηνή με το ίδιο σενάριο, στα υπόλοιπα μπορεί να υπάρχουν ακόμα και δραστικές αλλαγές στο σενάριο (προσθήκη-απαλοιφή χαρακτήρων, αλλαγή χρόνου ή τόπου, προσθήκη ή απαλοιφή υποπλοκών), στη σκηνοθεσία (διαφορετική γλώσσα κινηματογραφικής αφήγησης κλπ) ή και αλλαγή στο genre (είδος) της ταινίας.
Τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο των remake έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, ειδικά στο Χόλιγουντ. Οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους γίνονται τόσα πολλά remake είναι εμπορικοί (όταν δηλαδή ο παραγωγός κρίνει ότι μια ήδη επιτυχημένη ταινία θα αποφέρει εύκολο κέρδος όταν ξαναγυριστεί), λόγοι ασφάλειας των παραγωγών (όταν γνωρίζουν ήδη τον αντίκτυπο του θέματος μιας ταινίας στο κοινό και αν αυτό έγινε αποδεκτό ή όχι), έλλειψη καλών σεναρίων ειδικά τα τελευταία χρόνια και δημιουργικοί λόγοι του σκηνοθέτη (διαφορετική οπτική ή κινηματογραφική γλώσσα).
Ακολουθεί παρακάτω το πρώτο μέρος του αφιερώματος σε ταινίες remake που είναι κατά την άποψη μου ισάξιες ή και καλύτερες από τις original. Εδώ παρουσιάζονται 20 remake που βασίζονται αποκλειστικά στην πρωτότυπη ταινία, ενώ στο δεύτερο μέρος που θα ακολουθήσει εν καιρώ, θα συμπεριληφθούν ζευγάρια ταινιών (το "remake" και η "original") που αποτελούν διασκευές από άλλη πρωτογενή πηγή (θεατρικά έργα, βιβλία κλπ). Θα με ενδιέφερε πολύ να ακούσω τη γνώμη σας, όπως και προτάσεις για ταινίες που -προφανώς- διέλαθαν της προσοχής μου...
Υ.Γ. Το πρώτο poster προέρχεται από την ταινία "Remake" (2003) και δεν είναι remake, ενώ το δεύτερο από την ταινία "Adaptation"(2003) που είναι μερική διασκευή βιβλίου.
Με Κομμένη την Ανάσα
Σκηνοθεσία: Jan Luc Godard
Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Jan-Luc Godard αναγνωρίζεται σήμερα ως μια από τις εμβληματικές (μαζί με το "Les 400 Coups") ταινίες της γαλλικής nouvelle vague. Κλείνοντας το μάτι σε πολλά είδη (κομεντί, νουάρ, policier), με πολλές σινεφίλ αναφορές και καθιερώνοντας μια ιδιαίτερη κινηματογραφική γραφή, o Godard έφερε στο σινεμά έναν αέρα ελευθερίας και δημιουργικής αναρχίας. O Jean-Paul Belmondo και η Jean Seberg αποτέλεσαν ένα από τα ωραιότερα κινηματογραφικά ζευγάρια.
Breathless (1983)
Χωρίς Ανάσα
Σκηνοθεσία: Jim McBride
Κι όμως το 1983, ο άγνωστος τότε Jim McBride, αποτολμά ένα remake της ταινίας. Χρησιμοποιώντας το τότε ίνδαλμα της νεολαίας Richard Gere και την όμορφη Valérie Kaprisky, μεταφέροντας τη δράση από το Παρίσι στο Λος Άντζελες και αντιστρέφοντας τις εθνικότητες των δύο ηρώων, παρουσιάζει μια rock'n'roll εκδοχή της ταινίας. Βέβαια καμιά σύγκριση δε μπορεί να γίνει με το πρωτότυπο, που έχει ήδη πάρει μια θέση στην ιστορία του σινεμά, αλλά το "Breathless" παραμένει μια ταινία γεμάτη ζωντάνια, ένταση και πάθος, που εντυπωσίασε ακόμα και τον Quentin Tarantino...
Ο Άνθρωπος που Ήξερε Πολλά
Σκηνοθεσία: Alfred Hitchkock
Ταινία της Αγγλικής περιόδου του σκηνοθέτη, από τις πρώτες όπου αναπτύσσει ένα από τα κλασικά "χιτσκοκικά" μοτίβα, δηλαδή την απρόσμενη εμπλοκή ενός αθώου σε μια επικίνδυνη κατάσταση. Ένα ζευγάρι Άγγλων τουριστών στην Ελβετία, γίνεται μάρτυρας ενός εγκλήματος και οι εγκληματίες απάγουν την κόρη τους για να μη μιλήσουν... Πρωταγωνιστούν ο Leslie Banks, η Edna Best και ο Peter Lorre στον πρώτο αγγλόφωνο ρόλο του, σε ένα φιλμ που ο Hitch πίστευε ότι θα μπορούσε να ήταν καλύτερο...
The Man Who Knew Too Much (1956)
Ο Άνθρωπος που Γνώριζε Πολλά
Σκηνοθεσία: Alfred Hitchkock
...γι αυτό μόλις του δόθηκε η ευκαιρία, ξαναγύρισε την ταινία στην Αμερική. Η δράση μεταφέρεται στο Μαρόκο, ο James Stewart και η Doris Day παίρνουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, τα τεχνικά μέσα που έχει ο σκηνοθέτης στη διάθεση του είναι σαφώς καλύτερα και ο Hitchkock μας διδάσκει πώς δημιουργείται το σασπένς, με αποκορύφωμα την εκπληκτική σκηνή στο Albert Hall. Όπως είπε αργότερα ο σκηνοθέτης στον Truffaut, η πρώτη ταινία έγινε από έναν ταλαντούχο ερασιτέχνη, ενώ η δεύτερη από έναν επαγγελματία. Στην ταινία ακούγεται για πρώτη φορά και το θρυλικό "Que sera sera".
Γιοζίμπο
Σκηνοθεσία: Akira Kurosawa
Γιοζίμπο στα ιαπωνικά σημαίνει σωματοφύλακας. Ταυτόχρονα είναι ένα οπτικά εντυπωσιακό, ασπρόμαυρο φιλμ, ένα από τα καλύτερα του Akira Kurosawa και παρόν σε πολλές λίστες "best of" όλων των εποχών. Πρωταγωνιστεί ο Toshiro Mifune, στο ρόλο ενός rōnin (περιπλανώμενος σαμουράι), που φτάνει σε μια πόλη που μαστίζεται από τη διαμάχη δύο αντίπαλων συμμοριών και αποφασίζει να την απελευθερώσει από την κυριαρχία τους. Ο Kurosawa δήλωσε ότι πηγή έμπνευσης για τη συγγραφή του σεναρίου υπήρξαν τα βιβλία του Dashiell Hammett, ενώ o Masaru Sato συνέθεσε το απόλυτα λειτουργικό soundtrack της ταινίας.
A Fistful of Dollars (1964)
Για μια Χούφτα Δολλάρια
Σκηνοθεσία: Sergio Leone
Η ταινία που ουσιαστικά καθιέρωσε το spaghetti-western σαν αυτοτελές είδος, είναι ένα remake του Yojimbo. Μάλιστα ο Leone ενεπλάκη σε περιπέτειες λόγω ιδιοκτησίας πνευματικών δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα η ταινία να προβληθεί στις ΗΠΑ τρία χρόνια μετά. Είναι η πρώτη ταινία της "τριλογίας των δολλαρίων" και ο πρώτος μεγάλος ρόλος του Clint Eastwood. Η ταινία θεωρείται πλέον κλασική, λόγω της ιδιαίτερης κινηματογραφικής αφήγησης του Sergio Leone (που ήθελε να προσδώσει στα γουέστερν του μια οπερατική χροιά με τη συχνή χρήση των close-ups στα πρόσωπα των ηρώων του) και του εκπληκτικού soundtrack του Ennio Morricone.
Υπόθεση Τόμας Κράουν
Σκηνοθεσία: Norman Jewison
Μια ιδιωτική ερευνήτρια αναλαμβάνει να διερευνήσει την σκοτεινή υπόθεση μιας μεγάλης κλοπής, στην οποία εμπλέκεται ένας πάμπλουτος επιχειρηματίας... O Norman Jewison σκηνοθετεί με απαράμιλλο στιλ, ένα από τα πιο ερωτικά ζευγάρια της μεγάλης οθόνης, το Steve McQueen και τη Faye Dunaway, σε μια ταινία που έμεινε κλασική για την τεχνική των split-screens που χρησιμοποίησε ο σκηνοθέτης, για την υπέροχη σκηνή του σκακιού που παραπέμπει σε ερωτική πράξη και για το εμβληματικό "the Windmills of your mind" του Michel Legrand, που κέρδισε το Oscar καλύτερου τραγουδιού εκείνη τη χρονιά.
The Thomas Crown Affair (1999)
Υπόθεση Τόμας Κράουν
Σκηνοθεσία: John McTiernan
Οι εποχές αλλάζουν, η δεκαετία του '60 έρχεται ξανά στο προσκήνιο και ο καλός επαγγελματίας John McTiernan σκηνοθετεί το remake της ταινίας το 1999. Παρ'ότι ο Pierce Brosnan (ο James Bond της εποχής) και η Rene Russo δεν φτάνουν σε λάμψη τους σταρ της original ταινίας, οι αλλαγές που έκανε ο McTiernan στο σενάριο (η ληστεία της τράπεζας μετατρέπεται σε κλοπή ενός πίνακα του Monet) και οι έξυπνες αναφορές στην πρώτη ταινία (η Faye Dunaway εμφανίζεται στο ρόλο της ψυχιάτρου του Crown), δίνουν στην ταινία μια δική της ιδιαίτερη γοητεία.
The Italian Job (1969)
Ληστεία αλά Ιταλικά
Σκηνοθεσία: Peter Collinson
Σ'αυτό το κλασικό caper film (υπο-είδος των αστυνομικών φιλμ, όπου μια εγκληματική πράξη -συνήθως ληστεία ή απαγωγή- περιγράφεται με χιούμορ, συνήθως από την πλευρά των εγκληματιών), ο Michael Caine υποδύεται έναν απατεώνα, που αφού αποφυλακίζεται, οργανώνει μια ληστεία ενός φορτίου χρυσού στους δρόμους του Τορίνο. Η ταινία προκάλεσε αίσθηση στην εποχή της, ιδιαίτερα με τη διάσημη σκηνή καταδίωξης με Mini Cooper, καθώς και με την τελευταία της σκηνή και θεωρήθηκε η επιτομή του βρετανικού φλέγματος, παρ'ότι σήμερα δείχνει αρκετά γερασμένη.
The Italian Job (2003)
Ληστεία αλά Ιταλικά
Σκηνοθεσία: F. Gary Gray
Αφού η επιτυχία της πρώτης ταινίας πυροδότησε ως και τη δημιουργία ετήσιου φιλανθρωπικού event με το ίδιο όνομα, ενώ η σκηνή με τα Mini Cooper αναπαραστάθηκε σε επεισόδιο της σειράς MacGyver, το αμερικανικό remake ήταν θέμα χρόνου. Η ταινία χαρακτηρίστηκε από το σκηνοθέτη της ως ένας φόρος τιμής στο πρωτότυπο, αφού η δράση μεταφέρεται σε ένα βενετσιάνικο παλάτι, ενώ υπάρχουν μεγάλες διαφορές στο σενάριο και στους χαρακτήρες. Λαμπερό cast (Donald Sutherland, Marc Wahlberg, Edward Norton, Charlize Theron), έξυπνοι διάλογοι και αγωνιώδεις σκηνές καταδίωξης, συνθέτουν μια pure entertainment ταινία που ικανοποιεί και τον πιο απαιτητικό θεατή.
Το Κατάστημα των Εγκλημάτων
Σκηνοθεσία: Roger Corman
Σ'αυτήν την κωμωδία τρόμου, ένας αδέξιος βοηθός ανθοπώλη περιποιείται σχολαστικά ένα φυτό, που όπως ανακαλύπτει αργότερα, τρέφεται με ανθρώπινο αίμα. Το φιλμ σκηνοθέτησε ο πρωτοπόρος του ανεξάρτητου σινεμά Roger Corman, μάλιστα τα γυρίσματα εσωτερικού χώρου έγιναν σε 2 μέρες στα -έτοιμα- σκηνικά της προηγούμενης ταινίας του, ενώ οι ηθοποιοί της ταινίας ήταν μόνιμοι συνεργάτες του. Η ταινία απέκτησε μεγάλη φήμη όταν παίχτηκε σε double feature μαζί με το φιλμ τρόμου του Mario Bava, "Black Sunday" και σταδιακά έγινε cult. Σε μικρό ρόλο εμφανίζεται ο νεαρός Jack Nicholson.
The Little Shop of Horrors (1986)
Το Μαγαζάκι του Τρόμου
Σκηνοθεσία: Frank Oz
Η ταινία του 1960 στάθηκε αφορμή για τη δημιουργία μιας ομότιτλης μουσικής κωμωδίας off-Broadway το 1982. Το remake του Frank Oz, μια εξαιρετική μαύρη κωμωδία τρόμου με πολλά στοιχεία μιούζικαλ, ουσιαστικά βασίστηκε και στις δυο πηγές που αναφέρθηκαν. Το budget ήταν 25.000.000 δολλάρια, εξωφρενικό σε σχέση με τα 30.000 του πρώτου φιλμ. Το cast της ταινίας περιλαμβάνει ονόματα όπως ο Rick Moranis, ο Steve Martin και συμμετοχές από το Bill Murray και το Jim Belushi. Το 23λεπτο φινάλε ξαναγράφτηκε και ξαναγυρίστηκε, αφού δεν άρεσε σε δοκιμαστικές προβολές, ενώ τo φιλμ έγινε άμεσα cult.
Ο Πόνος της Αγάπης
Σκηνοθεσία: Leo McCarey
Σ'αυτό το κλασικό ρομαντικό μελόδραμα του Leo McCarey, ένας Γάλλος ζωγράφος ερωτεύεται μια Αμερικανίδα τραγουδίστρια πάνω σε ένα πλοίο που διασχίζει τον Ατλαντικό. Παρ'ότι και οι δύο είναι ήδη αρραβωνιασμένοι, δίνουν ραντεβού σε 6 μήνες στο Empire State Building... O McCarey, κουρασμένος από τις συνεχόμενες screwball κωμωδίες που σκηνοθετούσε, εμπνεύστηκε τη βασική ιστορία ταξιδεύοντας με πλοίο μαζί με τη γυναίκα του, όταν αντίκρυσε από μακριά το άγαλμα της ελευθερίας. Ο Charles Boyer και η Irene Dunne είναι το -πολύ ταιριαστό- πρωταγωνιστικό ζευγάρι.
An Affair to Remember (1957)
Μεγάλε μου Έρωτα
Σκηνοθεσία: Leo McCarey
Για αδιευκρίνιστους -πιθανόν εμπορικούς- λόγους, ο McCarey ξαναγύρισε το φιλμ το 1957. Παρ'ότι η ταινία ξαναγυρίστηκε σχεδόν σκηνή πρός σκηνή, το γεγονός ότι ο McCarey εμπλούτισε το πρώτο μέρος της με έξυπνες ατάκες και σοφιστικέ υπονοούμενα, σε συνδυασμό με την παρουσία του Cary Grant και της Deborah Kerr, εκτόξευσαν το φιλμ, που θεωρείται σήμερα μια από τις καλύτερες ρομαντικές ταινίες όλων των εποχών. Το "Sleepless in Seattle" (1993) είναι μερικώς εμπνευσμένο από την ταινία, ενώ ένα ακόμα remake, το "Love Affair" γυρίστηκε το 1994 με το Warren Beatty και την Annette Bening.
Οι Επτά Σαμουράι
Το 1586, οι κάτοικοι ενός χωριού προσλαμβάνουν επτά ronin (σαμουράι) για να τους γλυτώσουν από τις συμμορίες ληστών που λυμαίνονται την περιοχή... Τα γυρίσματα της ταινίας κράτησαν περίπου 5 μήνες και ο Kurosawa κατέφυγε σε τεχνάσματα για να μειώσει το κόστος, αφού χρησιμοποιούσε ταυτόχρονα 3 κάμερες για να αποφύγει τις συχνές διακοπές και έκανε μόνος του κάθε βράδυ το μοντάζ των σκηνών που γύριζε την ημέρα. Ο αργός, τελετουργικός ρυθμός, οι εξαιρετικά χορογραφημένες σκηνές δράσης (και ειδικά αυτές στη βροχή), οι εκπληκτικές ερμηνείες (ειδικά του Toshiro Mifune) και το υπέροχο soundtack, συνθέτουν μια κορυφαία ταινία, για πολλούς την καλύτερη όλων των εποχών.
The Magnificent Seven (1960)
Κι οι 7 Ήταν Υπέροχοι
Σκηνοθεσία: John Sturges
Παρ'ότι τo αμερικανικό remake, που εμφανίστηκε μόλις 3 χρόνια αργότερα, δεν κουβαλά το μύθο και το καλλιτεχνικό βάρος του πρωτότυπου, παραμένει μια -αισθητικά και ιστορικά- σημαντική ταινία, που ανανέωσε το είδος του western. Η δράση μεταφέρεται σε ένα μικρό μεξικάνικο χωριό, ενώ το all-star cast περιλαμβάνει τους Yul Brynner, Charles Bronson, Steve McQueen και James Coburn (ο οποίος αναφέρεται ότι είχε δει την ταινία του Kurosawa 15 φορές). Το εξαιρετικό soundtrack έχει μείνει κλασικό και ανήκει στον Elmer Bernstein, ενώ η ταινία έγινε αφορμή για 3 sequels, μια τηλεοπτική σειρά και ένα ακόμα -αξιοπρεπές- remake το 2016.
D.O.A. (1949)
Σκότωσα το Δολοφόνο μου
Σκηνοθεσία: Rudolph Maté
"I want to report a murder." "Who was murdered?" "I was." Αυτή είναι μια από τις πιο διάσημες εναρκτήριες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου, ενός κλασικού film-noir, όπου ένας άντρας που μαθαίνει ότι κάποιος τον έχει δηλητηριάσει και του μένουν μόνο 24 ώρες ζωής, προσπαθεί να ανακαλύψει το δολοφόνο του... Το "D.O.A." (Dead on Arrival) διακρίνεται για την εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Ernest Laszlo (σε συνεργασία με το σκηνοθέτη, ο οποίος υπήρξε και πολύ καλός διευθυντής φωτογραφίας) και την εξαιρετική ερμηνεία του Edmond O'Brien.
Κυνηγώντας το Δολοφόνο μου
Σκηνοθεσία: Rocky Morton, Annabel Jankel
Το έγχρωμο remake του 1988 απομακρύνεται από το ύφος του film-noir, η ιστορία και οι χαρακτήρες έχουν σημαντικές διαφορές με το πρωτότυπο και μόνο το βασικό σεναριακό εύρημα της πρώτης ταινίας παραμένει σταθερό. Όλα αυτά όμως λειτούγησαν υπέρ της ταινίας, που είναι στην ουσία ένα αγωνιώδες "χιτσκοκικό" θρίλερ, με γρήγορο ρυθμό, συνεχείς ανατροπές και κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή ως το τέλος. Το cast περιλαμβάνει τους Dennis Quaid, Meg Ryan και Charlotte Rampling. Να σημειωθεί ότι πιο πριν, το 1969, γυρίστηκε ένα ακόμα -αυστραλέζικο- remake με τίτλο "Color me Dead" χωρίς να κάνει αίσθηση.
Σταθμός Αποχαιρετισμού
Σκηνοθεσία: Chris Marker
Πρόκειται για ένα featurette επιστημονικής φαντασίας, που σκηνοθέτησε ο Chris Marker, ο οποίος ανήκε καλλιτεχνικά σε ένα παρακλάδι της Nouvelle Vague, το Left Bank movement. Το φιλμ διαρκεί 28 λεπτά και αποτελείται από εναλλασσόμενες ακίνητες ασπρόμαυρες εικόνες, που διηγούνται την ιστορία ενός φυλακισμένου στο Παρίσι, μετά το τέλος του Γ' Παγκόσμιου πολέμου, που γίνεται αντικείμενο ενός πειράματος για τα ταξίδια στο χρόνο. Δεν υπάρχει διάλογος, παρά μόνο ένα voice-over από τον ηθοποιό Jean Négroni. Το φιλμ αποτελεί μια σπουδή πάνω στην ανθρώπινη μνήμη και ακόμα και σήμερα θεωρείται πρωτοποριακό.
Twelve Monkeys (1995)
Οι Δώδεκα Πίθηκοι
Σκηνοθεσία: Terry Gilliam
Φυσικά το φιλμ του Terry Gilliam, δεν μπορεί να θεωρηθεί ένα ακριβές remake της ταινίας του Marker, άλλωστε και ο ίδιος ο Gilliam δήλωσε ότι απλά το εμπνεύστηκε από το "La Jetée". Πάντως τα βασικά θέματα που κυριαρχούν στις δύο ταινίες είναι κοινά, η ανθρώπινη μνήμη, ο χρόνος και η επίδραση της τεχνολογίας στη ζωή. Ο Gilliam, έχοντας στη διάθεση του ένα εξαιρετικό cast (Bruce Willis, Brad Pitt, Madeleine Stowe), επαναφέροντας το στιλ της κινηματογραφικής αφήγησης του Brazil (χρησιμοποιώντας ειδικούς φακούς - Fresnel lenses) και κλείνοντας το μάτι στo Vertigo του Hitchkock, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα εικαστικό και υπαρξιακό αριστούργημα.
Η Συμμορία των 11
Σκηνοθεσία: Lewis Milestone
Αυτό το κωμικό heist film (ή caper) έγινε πολύ γνωστό 40 χρόνια μετά. όταν δηλαδή εμφανίστηκε το remake του Soderbergh. Η υπόθεση της ταινίας αφορά μια σειρά ληστειών σε καζίνο του Las Vegas, από μια παρέα βετεράνων του Β' Παγκόσμιου πολέμου. Πρωταγωνιστούν τα μέλη του λεγόμενου rat-pack, μιας παρέας που αποτελούσαν οι Frank Sinatra, Dean Martin, Sammy Davis Jr., Joey Bishop και Peter Lawford. Η ταινία που κατηγορήθηκε από την τότε κριτική ως εντελώς επιφανειακή και επίπεδη, δεν έχει ιδιαίτερες φιλοδοξίες πέρα από μερικές καλές σκηνές δράσης και το έξυπνο twist του τέλους...
Ocean's Eleven (2001)
Η Συμμορία των Έντεκα
Σκηνοθεσία: Steven Soderbergh
To 2001 ο Steven Soderbergh γυρίζει το remake της ταινίας του 1960, που αντίθετα μ'αυτή, γνώρισε μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία. Καταιγιστική δράση, ανατροπές, έξυπνοι διάλογοι, εξαιρετικό soundtrack, ένα all-star cast (George Clooney, Mat Damon, Brad Pitt, Julia Roberts, Andy Garcia) και γενικότερα μια αποθέωση του στιλ, συνθέτουν μια pure fun ταινία για όλους. Η επιτυχία της οδήγησε στην παραγωγή 2 sequels (Ocean's Twelve /2004 και Ocean's Thirteen/2007) που ανήκουν στην "Τριλογία του Ocean" και ένα spin-off (Ocean's Eight/2018) με αμιγώς γυναικείο cast.
Σατανικές Υποθέσεις
Σκηνοθεσία: Andrew Lau, Alan Mak
Ένας άνθρωπος της μαφίας γίνεται αστυνομικός για να παρέχει πληροφορίες στα αφεντικά του, ενώ ταυτόχρονα ένας μυστικός αστυνομικός παρεισφρύει στο οργανωμένο έγκλημα... Εν ολίγοις αυτά συμβαίνουν στο δαιδαλώδες σενάριο του 'Infernal Affairs", ενός αστυνομικού θρίλερ από το Χονγκ-Κονγκ (Tony Leung, Andy Lau) το οποίο πλέον θεωρείται ένα από τα καλύτερα του είδους. Ο κινέζικος τίτλος παραπέμπει στο Avici, το χαμηλότερο επίπεδο της κόλασης στο Βουδισμό, όπου κάποιος υποφέρει ακατάπαυστα. Η επιτυχία της ταινίας πυροδότησε την παραγωγή δύο sequels (Infernal affairs II/ 2003, Infernal Affairs III/2003)...
The Departed (2006)
Ο Πληροφοριοδότης
Σκηνοθεσία: Martin Scorsese
Λίγοι γνωρίζουν ότι η εξαιρετική ταινία του Scorsese που κέρδισε το Oscar καλύτερης ταινίας το 2007 -ενώ ο ίδιος κέρδισε για πρώτη φορά το Oscar Σκηνοθεσίας- είναι remake του "Infernal Affairs". Το φιλμ είναι ένα επικό γκανγκστερικό δράμα, που πέρα από την έξυπνη πλοκή και την υπερβολική βία, καταπιάνεται με έννοιες όπως η ταυτότητα και η ενοχή και τελικά αποκαλύπτει το στυγνό πρόσωπο του αμερικάνικου ονείρου. Το cast της ταινίας είναι υπέροχο (Jack Nicholson, Leonardo DiCaprio, Matt Damon, Mark Wahlberg), ενώ παρ'ότι οι πιο πολλοί χαρακτήρες του φιλμ πεθαίνουν, υπήρξε πρόβλεψη για sequel, για το οποίο ο Scorsese δεν ενδιαφέρθηκε.
Σκηνοθεσία: Claude Zidi
Σ'αυτή την γαλλική παρωδία θρίλερ, ένας υπάλληλος σε μια εταιρία τηλεπικοινωνιών, είναι στην πραγματικότητα μυστικός πράκτορας...Ο Claude Zidi -υπεύθυνος για μια από τις "αγαπημένες" φαρσοκωμωδίες των μαθητικών μου χρόνων, το Les Sous-Doués (1980)- δεν υπήρξε ποτέ ένας εμπνευσμένος σκηνοθέτης, αντίθετα έχει στο βιογραφικό του πολλές μέτριες κωμωδίες, στις οποίες ειδικεύτηκε. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του εν λόγω φιλμ, που ενώ ξεκινάει με καλές προθέσεις, καταλήγει μια ανούσια μπαλαφάρα με κοινότυπους διαλόγους, ξεπερασμένο χιούμορ και εξωφρενικά αστεία.
True Lies (1994)
Αληθινά Ψέμματα
Σκηνοθεσία: James Cameron
Μόλις τρία χρόνια μετά, η επιλογή του James Cameron να σκηνοθετήσει ένα remake του "La Totale!", ακολουθώντας τη μόδα της εποχής όπου γαλλικές κωμωδίες κάθε είδους ξαναγυρίζονταν στο Hollywood, φάνταζε για πολλούς ένα χαμένο στοίχημα. Κι όμως η ταινία ανήκει στα λίγα remake που ήταν καλύτερα από το πρωτότυπο, ενώ γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία. Παρ'ότι κατηγορήθηκε από κάποιους για σεξιστικό-ρατσιστικό χιούμορ, το φιλμ συνδυάζει σε ικανοποιητικό βαθμό δράση και -ώρες ώρες ξεκαρδιστικά- αστεία, ενώ ο Arnold Schwarzenegger και η Jamie Lee Curtis είναι ένα απολαυστικά αταίριαστο ζευγάρι.
Ο Δολοφόνος του Μανχάταν
Σκηνοθεσία: James Toback
Σ'αυτή την άγνωστη ταινία του εξίσου άγνωστου στο ευρύ κοινό James Toback, ένας νεαρός εσωστρεφής πιανίστας ιταλικής καταγωγής διχάζεται ανάμεσα στον τοκογλύφο πατέρα του και την προβληματική-επίσης πιανίστα- μητέρα του και οδηγείται σταδιακά στην παράνοια. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Toback, παραπέμπει έντονα στις ταινίες της πρώιμης περιόδου του Martin Scorsese: ατμοσφαιρικά νυχτερινά πλάνα της Νέας Υόρκης, αναίτιες εκρήξεις βίας, οξεία κοινωνική κριτική. Παρ'ότι ο σκηνοθέτης ήθελε το Robert De Niro για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Harvey Keitel, που τελικά τον ερμήνευσε, χτίζει απολαυστικά το πορτραίτο ενός διαταραγμένου χαρακτήρα.
Ο Χτύπος που Έχασε η Καρδιά μου
Σκηνοθεσία: Jacques Audiard
Σε μια σπάνια περίπτωση όπου Ευρωπαίος σκηνοθέτης ξαναγυρίζει μια αμερικανική ταινία, ο Jacques Audiard γυρίζει ένα remake του "Fingers" και καταφέρνει να παρουσιάσει μια πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του. Ο Audiard μεταφέρει τη δράση στο Παρίσι, αλλάζει αρκετά το αρχικό σενάριο και επικεντρώνεται κυρίως στη σχέση του πρωταγωνιστή με μια δασκάλα πιάνου από την Άπω Ανατολή. Πάντως δε χάνει την ευκαιρία να σχολιάσει υποδόρια και το μεταναστευτικό πρόβλημα στη Γαλλία, ενώ ο Romain Duris πετυχαίνει να αποδώσει με ευκρίνεια τις λεπτές αποχρώσεις της ψυχοσύνθεσης του ήρωα.
Σκηνοθεσία: John Waters
Στη δεκαετία του '60 στη Βαλτιμόρη, μια υπέρβαρη νεαρή αποφασίζει να πάρει μέρος σε ένα δημοφιλές τηλεοπτικό show, κόντρα στο ρατσισμό τον οποίο αντιμετωπίζει... Ο John Waters, ο βασιλιάς του αμερικανικού underground, που ανύψωσε το κιτς και την κακογουστιά σε τέχνη, μετά από αρκετές ταινίες με προκλητική θεματολογία και πρωταγωνίστρια πάντα το alter-ego του, τη Divine, που κρίθηκαν ακατάλληλες από την MPA, κάνει εδώ μια στροφή στο mainstream, γυρίζοντας μια σπαρταριστή κωμωδία, μην παραλείποντας όμως να υμνήσει την κάθε είδους διαφορετικότητα και να σχολιάσει δηκτικά το ρατσισμό τον οποίο αντιμετωπίζουν όλες οι μειονότητες στην Αμερική.
Hairspray (2007)
Σκηνοθεσία: Adam Shankman
H επιτυχία της ταινίας του 1988, είχε σαν αποτέλεσμα το 2002, να γραφτεί ένα μιούζικαλ με το ίδιο όνομα, που έκανε μεγάλη επιτυχία στο Broadway. Σ' αυτό και στο φιλμ του Waters, είναι ουσιαστικά βασισμένη η ταινία του 2007 που είναι ένα κωμικό μιούζικαλ. Στο ρόλο που έπαιζε η Divine εμφανίζεται ο John Travolta, αφού -τιμής ένεκεν πια- ο ρόλος της παίζεται πάντα από άντρα ηθοποιό. Το σενάριο έχει αρκετές διαφορές από το πρωτότυπο, πάντως η ταινία γνώρισε μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία και είναι εξίσου διασκεδαστική με την πρώτη, ενώ πολλά μεγάλα ονόματα όπως η Michelle Pfeiffer, η Queen Latifah, ο Christopher Walken και ο ίδιος ο Waters συμμετέχουν.
Κινγκ Κονγκ
Σκηνοθεσία: Merian C.Cooper, Ernest B.Schoedsack
Bedtime Story (1964)
Η πρώτη φορά που ο Κινγκ Κονγκ, το θρυλικό τέρας που έμοιαζε με γορίλα, έκανε την εμφάνιση του στην οθόνη, ήταν στην ταινία του 1933. Το σενάριο της ταινίας, που είναι μια ρομαντική περιπέτεια τρόμου, παρακολουθεί ένα κινηματογραφικό συνεργείο που πηγαίνει σε ένα εξωτικό νησί (Skull Island) για τα γυρίσματα ενός φιλμ, εκεί όμως τα μέλη του συναντούν τον Κινγκ Κονγκ, ο οποίος ερωτεύεται την ξανθιά πρωταγωνίστρια... Η ταινία θεωρείται σήμερα μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών, ήταν εμπορική επιτυχία, ενώ χρησιμοποιήθηκαν πρωτοποριακά ειδικά εφέ για την εποχή (stop-motion animation, matte painting, rear projection).
King Kong (2005)
Κινγκ Κονγκ
Σκηνοθεσία: Peter Jackson
Η επιτυχία της ταινίας του 1933 πυροδότησε την εμφάνιση πολλών sequels, παράλληλων ιστοριών και δύο remake, αυτό του John Guillermin (King Kong /1976) και το πολύ καλύτερο του Peter Jackson το 2005. Ο Jackson -που είχε δει την original ταινία σε ηλικία 9 ετών- έχοντας σαν σύμμαχο την τεχνολογία του motion-capture, δημιουργεί μια επική,τεχνικά άψογη περιπέτεια τρόμου, με σεβασμό και πολλές αναφορές στο πρωτότυπο, που αν και τεράστια σε διάρκεια, κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Η μόνη μου ένσταση έχει να κάνει με την παρουσία της Naomi Watts, που παρ'ότι εξαιρετική ηθοποιός, δεν εκπέμπει τον αισθησιασμό της Jessica Lange στην αντίστοιχη ταινία του 1976.
Ιστορίες του Κρεβατιού
Σκηνοθεσία: Ralph Levy
Dawn of the Dead (1978)
Stanno Tutti Bene (1990)
Insomnia (1997)
Σε ένα μεσογειακό θέρετρο, δύο επιδέξιοι απατεώνες χρησιμοποιούν εντελώς διαφορετικές μεθόδους για να κερδίσουν την καρδιά πλούσιων γυναικών και τελικά να τους αποσπάσουν χρήματα... Αυτή η κλασική χολυγουντιανή κωμωδία καταστάσεων, δεν ευτύχησε να έχει στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάποιον που θα μπορούσε να την απογειώσει, παρ'ότι εξελίσσεται στο υπέροχο φυσικό σκηνικό της Γαλλικής Ριβιέρα, διαθέτει ένα έξυπνο σενάριο, αλλά και δύο βασικούς πρωταγωνιστές, τον Marlon Brando και τον David Niven, που κάνουν ότι μπορούν για να σώσουν την κατάσταση.
Dirty Rotten Scoundrels (1988)
Απατεώνες και Τζέντλεμεν
Σκηνοθεσία: Frank Oz
Αμέσως μετά το "The Little Shop of Horrors", ο Frank Oz σκηνοθετεί ακόμα ένα remake και κατά γενική ομολογία τα (ξανα)καταφέρνει περίφημα. Η δράση παραμένει στη Γαλλική Ριβιέρα και η βασική ιστορία περίπου η ίδια, όμως το σενάριο είναι λεπτοδουλεμένο, κομψό και σοφιστικέ, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για γέλιο ανά πάσα στιγμή. Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας όμως, είναι η εξαιρετική χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, του Michael Caine και του Steve Martin, που δίνουν πραγματικό ρεσιτάλ, παρ'ότι η αρχική σκέψη ήταν να παίξουν τους ρόλους ο Mick Jagger και ο David Bowie. Ένα ακόμα -ατυχές- remake (The Hustle) γυρίστηκε το 2019 με γυναικείο cast.
Ζόμπι, το Ξύπνημα των Νεκρών
Σκηνοθεσία: George A.Romero
Πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες του George Romero, που έμεινε στην ιστορία ως ο σκηνοθέτης που έφερε στον κινηματογράφο τη μυθολογία των ζόμπι, αλλά ταυτόχρονα και ως ένας αμετανόητος εραστής του ανεξάρτητου σινεμά. "When there's no more room in hell, the dead will walk the Earth"... αυτό είναι το τρομακτικό μότο της ταινίας, που ακόμα και σήμερα προκαλεί ρίγη στον ανυποψίαστο θεατή. Ο Romero όμως, πίσω από το πρώτο επίπεδο της ιστορίας, κάνει ένα καίριο σχόλιο για την καταναλωτική μανία του ανθρώπινου είδους, ενώ παντρεύει με υπέροχο τρόπο τον τρόμο με το σαρδόνιο χιούμορ, δια μέσου των υπερβολικά ακραίων σκηνών βίας της ταινίας.
Dawn of the Dead (2004)
Το Ξύπνημα των Νεκρών
Σκηνοθεσία: Zack Snyder
Απευθυνόμενος κυρίως στο νεότερο ηλικιακό κοινό, που πιθανόν δεν είχε δει το πρωτότυπο, ο Zack Snyder γύρισε το remake του φιλμ το 2004. Η βασική ιστορία παραμένει η ίδια: μια ομάδα επιζώντων της εισβολής των ζόμπι, συγκεντρώνεται σε ένα εμπορικό κέντρο και πολιορκείται από τις στρατιές των απέθαντων... Ο Snyder κατευθύνει περισσότερο την ταινία προς την αιματοβαμμένη αγωνιώδη περιπέτεια επιβίωσης, προσαρμοσμένος απόλυτα στα θέλω της εποχής, αλλά σέβεται απόλυτα το πρωτότυπο, σκηνοθετώντας με μια αύρα '70s αισθητικής, ενώ τα άψογα τεχνικά εφέ συμβάλλουν στην πιο ρεαλιστική απεικόνιση της ιστορίας.
Είναι Όλοι τους Καλά
Σκηνοθεσία: Giuseppe Tornatore
Ένας πρόσφατα συνταξιοδοτημένος πατέρας πέντε παιδιών, αποφασίζει να επισκεφθεί τα παιδιά του, που ζούνε σε διαφορετικές πόλεις της Ιταλίας και -όπως ο ίδιος πιστεύει- έχουν φτιάξει τις ζωές τους... Ο αγαπημένος Giuseppe Tornatore, αμέσως μετά το "Cinema Paradiso", σκηνοθετεί ένα γλυκόπικρο δράμα, που έχει σαν μεγάλο του ατού, τη υπέροχη ερμηνεία του Marcello Mastroianni και το soundtrack του Ennio Morricone. Ο Tornatore αγκαλιάζοντας με τρυφερότητα τον ήρωα του, θίγει εδώ το συχνό φαινόμενο των υπερβολικών προσδοκιών που έχουν οι γονείς από τα παιδιά, ενώ ταυτόχρονα κριτικάρει τη δομή και τη λειτουργία της ιταλικής κοινωνίας.
Everybody's Fine (2009)
Είναι Όλοι τους Καλά
Σκηνοθεσία: Kirk Jones
Ο Βρετανός Kirk Jones σκηνοθετεί το 2009 το αμερικανικό remake της ταινίας του Tornatore. Μεταφέροντας την ιστορία στην Αμερική και κάνοντας κάποιες μικροαλλαγές στο σενάριο, φτιάχνει ένα χαμηλών τόνων οικογενειακό δράμα, που όμως καταφεύγει συχνά σε κλισέ και ευκολίες, που αποδυναμώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Ο βασικός λόγος που το φιλμ είναι σ'αυτή τη λίστα, είναι η πραγματικά συγκλονιστική ερμηνεία του Robert De Niro, που κυριολεκτικά κουβαλάει την ταινία στην πλάτη του, αφού υποδύεται τον κεντρικό χαρακτήρα με αφάνταστη ειλικρίνεια και τρυφερότητα. Αξιοπρόσεκτο και το υπόλοιπο cast (Sam Rockwell, Kate Beckinsale).
Φόνος στην Ομίχλη
Σκηνοθεσία: Erik Skjoldbjærg
Πρόκειται για ένα νορβηγικό αστυνομικό θρίλερ, όπου ένας αστυνομικός ερευνά ένα φόνο σε μια πόλη κοντά στον Αρκτικό κύκλο. Όμως κατά λάθος σκοτώνει το συνεργάτη του... Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να σκιαγραφήσει διεξοδικά τον ευμετάβλητο, ασταθή χαρακτήρα του πρωταγωνιστή, ενώ το συνεχές χλωμό φως του νορβηγικού τοπίου επιδρά καθοριστικά στην ψυχολογία του, αφού του προκαλεί αυπνία (insomnia). Η ερμηνεία του Stellan Skarsgård είναι εξαιρετική, ενώ η ταινία απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, συγκρίθηκε μάλιστα από κάποιους με το "Έγκλημα και Τιμωρία" του Ντοστογιέφσκι.
Insomnia (2002)
Σκηνοθεσία: Christopher Nolan
Και όπως ήταν φυσικό, το αμερικανικό remake εμφανίστηκε μόλις 5 χρόνια αργότερα και μάλιστα δια χειρός Christopher Nolan. Ο Nolan μεταφέρει τη δράση στην Αλάσκα και χωρίς να αλλάξει ιδιαίτερα το σενάριο, καταφέρνει να φτιάξει μια "δική του" ταινία, που καταπιάνεται με τις έννοιες της ενοχής, της ηθικής και της διαφθοράς, διερευνώντας την ψυχοσύνθεση του κεντρικού χαρακτήρα, ενώ διαθέτει εξαιρετικό ρυθμό και κλιμακούμενο σασπένς. Στα ατού της ταινίας συμπεριλαμβάνεται και η εξαίρετη ερμηνεία του Al Pacino στον κεντρικό ρόλο, ενώ παίζουν ακόμα η Hilary Swank και ο Robin Williams σε έναν πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του ρόλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου