Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

22/1/21

Η Τέχνη του Remake: Αφιέρωμα σε Ταινίες Remake που Αποδείχθηκαν Ισάξιες ή Καλύτερες από τις Πρωτότυπες (Part II)

Το δεύτερο μέρος του αφιερώματος σε ταινίες remake που αποδείχθηκαν ισάξιες ή καλύτερες από τις πρωτότυπες, αφορά τη σύγκριση μεταξύ ταινιών που αποτελούν διασκευή (adaptation) κάποιας άλλης -της ίδιας και στις δυο περιπτώσεις- πρωτογενούς πηγής (μυθιστόρημα, short story, θεατρικό έργο). Όπως είναι φανερό, η μεταγενέστερη ταινία δεν μπορεί τεχνικά να ονομαστεί remake της παλιότερης, για τον απλούστατο λόγο, ότι ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να έχει γυρίσει την ταινία διαβάζοντας το βιβλίο ή παρακολουθώντας το θεατρικό έργο, χωρίς απαραίτητα να έχει παρακολουθήσει την παλιότερη ταινία. Παρ'όλα αυτά, επειδή δεν φαίνεται να υπάρχει στη βιβλιογραφία κάποιος ειδικός όρος που να χαρακτηρίζει αυτά τα φιλμ, έχει επικρατήσει να αποκαλούνται και αυτά remake. 

Αυτό το δεύτερο μέρος του αφιερώματος, έχει αντικειμενικά πολύ μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από το πρώτο. Τα κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας έχουν τύχει πολλών κινηματογραφικών διασκευών, οπότε όπως γίνεται κατανοητό, είναι πρακτικά μάλλον αδύνατον ένας ερευνητής να έχει άποψη για όλες. 

Charles Dickens, Alexandre Dumas, Agatha Christie, Fyodor Dostoevsky, Leo Tolstoy, William Shakespeare, είναι κάποια μόνο παραδείγματα συγγραφέων, που τα έργα τους έχουν γνωρίσει πολλές κινηματογραφικές διασκευές το καθένα. Έγινε λοιπόν προσπάθεια να μην συμπεριληφθούν στη λιστα διασκευές τόσο διάσημων έργων, εκτός αν οι πολύ γνωστές διασκευές τους είναι μόνο δύο. Για παράδειγμα ο εμβληματικός Macbeth του William Shakespeare έχει γνωρίσει τόσες αξιόλογες κινηματογραφικές διασκευές ("Macbeth"/1948 του Orson Welles, "Throne of Blood"/1957 του Akira Kurosawa, "The Tragedy of Macbeth"/1971 του Roman Polanski κλπ), που θα μπορούσε να γραφτεί ένα άρθρο μόνο γι'αυτές, ενώ το -παρόν στη λίστα- "Pride and Prejudice" έχει τύχει μόνο (!) δύο γνωστών διασκευών στο σινεμά. Ειδική περίπτωση αποτελεί το "Dracula" του Bram Stoker, που έχει γνωρίσει και άλλες αξιόλογες διασκευές εκτός από τις δύο που είναι στη λίστα (π.χ. "Dracula"/1931 του Tod Browning, "Bram Stoker's Dracula"/1992 του Francis Ford Coppola), αλλά οι δύο που επελέγησαν έχουν μεγαλύτερη συγγένεια μεταξύ τους, αφού η δεύτερη αποτελεί φόρο τιμής στην πρώτη.

Ακολουθεί η λίστα με 20 ζευγάρια ταινιών που αποτελούν διασκευές/adaptations άλλων πρωτογενών πηγών και η μεταγενέστερη είναι τουλάχιστον ισάξια με την παλιότερη. Φυσικά θα ήθελα να ακούσω γνώμες, προτάσεις για φιλμ που ξεχάστηκαν, αντιρρήσεις κλπ στα σχόλια...




12 Angry Men (1957)
Οι 12 Ένορκοι
Σκηνοθεσία: Sidney Lumet

Λίγα πράγματα μένουν να ειπωθούν για αυτήν την πρώτη (!) ταινία του Sidney Lumet, ένα δικαστικό δράμα που εξελίσσεται σχεδόν ολόκληρο μέσα σε ένα δωμάτιο όπου συνεδριάζουν 12 ένορκοι και είναι ένα αυθεντικό αριστούργημα. Ο Lumet χτίζει σταδιακά μια κλειστοφοβική, αγωνιώδη ατμόσφαιρα, ο Reginald Rose (που έγραψε και το ομώνυμο θεατρικό έργο) καταφέρνει με το σενάριο του σε 96 λεπτά, να σκιαγραφήσει αναλυτικά 12 χαρακτήρες και το cast είναι εξαιρετικό, με καλύτερο απ'όλους τον εκπληκτικό  Henry Fonda. Η ταινία θα έπρεπε να διδάσκεται στις σχολές κινηματογράφου, αλλά ίσως ακόμα και στα σχολεία, σαν μάθημα δημοκρατίας και σεβασμού της ανθρώπινης ύπαρξης.

12 (2007)
12 
Σκηνοθεσία: Nikita Mikhalkov

Μισό αιώνα μετά, ο Nikita Mikhalkov τολμά να ξαναδιηγηθεί την ιστορία, αφού όμως πρώτα μεταφέρει τo σκηνικό στη Ρωσία και τοποθετήσει στη θέση του κατηγορούμενου, ένα νεαρό Τσετσένο . Φυσικά το σενάριο προσαρμόζεται στη ρωσική πραγματικότητα και flash back από τα παιδικά χρόνια του νεαρού υπογραμμίζουν την πολεμική διαμάχη Τσετσενίας-Ρωσίας, ενώ ο Mikhalkov καταφέρνει να χτίσει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα με τις περίτεχνες κινήσεις της κάμερας και τα απότομα cut του μοντάζ. Το φιλμ κατηγορήθηκε ότι στήριξε το καθεστώς Πούτιν, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλά ένας ύμνος στην ανθρώπινη ζωή και στέκεται άξια δίπλα στον κορυφαίο πρόγονο του.



Ο Σημαδεμένος
Σκηνοθεσία: Howard Hawks

Πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες αμερικανικές γκανγκστερικές ταινίες, είδους που άνθισε στο Χόλιγουντ αμέσως μετά το οικονομικό κραχ και την ποτοαπαγόρευση και είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Armitage Trail, εμπνευσμένο από τη ζωή του Al Capone. O σκηνοθέτης αντιμετώπισε μεγάλα προβλήματα με τη λογοκρισία (παρ'ότι το φιλμ γυρίστηκε πριν την επιβολή του "κώδικα Hays"), που τον ανάγκασε να γράψει ένα διαφορετικό φινάλε και να προσθέσει το "the shame of the nation" στον τίτλο. Παρ'όλα αυτά, το φιλμ, που σχολιάζει συγκλονιστικά την άνοδο και την πτώση ενός γκάνγκστερ στο κυνήγι του αμερικάνικου ονείρου, παραμένει ακόμα και σήμερα κλασικό.

Scarface (1983)
Ο Σημαδεμένος
Σκηνοθεσία: Brian De Palma

To 1983, o Brian De Palma σκηνοθέτησε τη δική του εκδοχή του βιβλίου, όπου ο βασικός ήρωας είναι Κουβανός μετανάστης (μια ιδέα που ανήκει στον Sidney Lumet που προορίζονταν αρχικά να σκηνοθετήσει το φιλμ). Το φιλμ περιέχει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το σκηνοθέτη (σινεφίλ αναφορές,  χορογραφημένες σκηνές δράσης, υπερβολική σωματική και λεκτική βία). Είναι χαρακτηριστικό οτι η λέξη "fuck" ακούγεται 226 φορές στην ταινία, που φυσικά αντιμετώπισε προβλήματα με τη λογοκρισία της εποχής. Πέρα απ'όλα αυτά όμως, το φιλμ μένει στη μνήμη για την εξαιρετική ερμηνεία του Al Pacino και γιατί ουσιαστικά μας σύστησε την πανέμορφη Michelle Pfeiffer.



Invasion of the Body Snatchers (1956)
Οι Άνθρωποι του Τρόμου
Σκηνοθεσία: Don Siegel

Πρόκειται για ένα θρυλικό ασπρόμαυρο φιλμ sci-fi τρόμου, βασισμένο σε ένα βιβλίο του Jack Finney. Εκτός από το βασικό θέμα της ταινίας -μια εξωγήινη εισβολή που ξεκινά από την Καλιφόρνια και εξαπλώνεται σταδιακά σε όλες τις ΗΠΑ- που εκ των πραγμάτων ήταν αρκούντως τρομακτικό για το μέσο θεατή, ο Don Siegel, ενσωματώνοντας στοιχεία του film-noir στην ταινία, κατάφερε να δημιουργήσει μια αποπνικτική, απόκοσμη ατμόσφαιρα, παρ'ότι δέχτηκε πολλές παρεμβάσεις από τους παραγωγούς. Πολλοί θεώρησαν την ταινία μια πολιτική αλληγορία κατά των ολοκληρωτικών τακτικών (ιδιαίτερα του Μακκαρθισμού ή και του κομμουνισμού).

Μακάβρια Εισβολή
Σκηνοθεσία: Philip Kaufman

Μεταξύ των τριών διασκευών-remake που ακολούθησαν (1978, 1993, 2007), η εκδοχή του Philip Kaufman του 1978 θεωρείται δικαίως ένα από τα καλύτερα "remake" όλων των εποχών. Το φιλμ είναι έγχρωμο και η δράση μεταφέρθηκε στο Σαν Φρανσίσκο, αλλά ο Kaufman προσπάθησε να διατηρήσει την noir αισθητική της πρώτης ταινίας (με εναλλαγή σκιών και φωτός και λήψεις από ασυνήθιστες γωνίες), ενώ κατάφερε να δημιουργήσει ατμόσφαιρα αληθινής απειλής και να εμβαθύνει περισσότερο στους βασικούς χαρακτήρες. Το cast είναι εξαιρετικό και περιλαμβάνει τους Donald Sutherland, Brooke Adams και Jeff Goldblum, ενώ μια cameo εμφάνιση κάνει ο σκηνοθέτης του πρώτου φιλμ, Don Siegel.



Imitation of Life (1934)
Εικόνες απ'τη Ζωή
Σκηνοθεσία: John M.Stahl

Μια μητέρα που ζει με την κόρη της, προσλαμβάνει μια μαύρη οικιακή βοηθό, που έχει επίσης μια μικρή -μιγάδα- κόρη και μαζί στήνουν μια επικερδή επιχείρηση... Βασισμένη στο βιβλίο της Fannie Hurst, η ταινία του John M.Stahl, είναι αν μη τι άλλο, πολύ μπροστά από την εποχή της, αφού θίγει θέματα ταμπού, όπως ο ρατσισμός, οι σχέσεις μαύρων και λευκών, αλλά και οι ανεξάρτητες, εργαζόμενες μητέρες και φυσικά αντιμετώπισε ποικίλα προβλήματα με τη λογοκρισία της εποχής. Στο βασικό ρόλο εμφανίζεται η Claudette Colbert, ενώ η ταινία θεωρείται σήμερα ένα από τα πιο σημαντικά φιλμ για τις φυλετικές διακρίσεις.

Αυτή Είναι η Ζωή μου
Σκηνοθεσία: Douglas Sirk

Κάνοντας πολλές αλλαγές στη βασική ιστορία, ο βασιλιάς του μελοδράματος Douglas Sirk, παρουσίασε τη δική του, έγχρωμη εκδοχή το 1959, στην τελευταία -και ίσως την καλύτερη- ταινία του στο Χόλιγουντ. Ο Sirk σχολιάζει ζητήματα ταξικών διαφορών, ρατσισμού, αναζήτησης ταυτότητας και επικεντρώνεται κυρίως στη σχέση της μαύρης οικιακής βοηθού με τη μιγάδα κόρη της (η οποία προσπαθεί να περάσει προς τα έξω ως λευκή). Οι Lana Turner, Juanita Moore και Susan Kohner είναι εξαιρετικές. Το 2002, ο Todd Haynes στο "Far From Heaven" αποτίνει φόρο τιμής στην ταινία, ενώ το πολύ γνωστό τραγούδι των R.E.M. "Imitation of Life" (2001), είναι εμπνευσμένο απ'αυτή.



The Thing From Another World  (1951)
Το Πράγμα από τον Άλλο Κόσμο
Σκηνοθεσία: Christian Nyby

Κάπου στην Αλάσκα, μια ομάδα επιστημόνων και ένα πλήρωμα της αεροπορίας των ΗΠΑ, έρχονται αντιμέτωποι με μια επικίνδυνη εξωγήινη μορφή ζωής, που δραπέτευσε από τα συτρίμμια ενός ιπτάμενου δίσκου... Βασισμένο στη μικρή ιστορία του John W.Campbell "Who Goes There?"(1938), το ασπρόμαυρο sci-fi φιλμ τρόμου του Christian Nyby (ή κατά μερικούς, του Howard Hawks, που ήταν επισήμως ο παραγωγός), θεωρείται σήμερα μια από τις ταινίες που καθόρισαν το είδος. Το φιλμ αντανακλά την -μετά Χιροσίμα- ατμόσφαιρα που επικρατούσε στις ΗΠΑ και θεωρήθηκε από πολλούς μια πολιτική αλληγορία κατά του Μακκαρθισμού.

The Thing (1982)
Η Απειλή
Σκηνοθεσία: John Carpenter

Είναι μια ταινία με πολλές διαφορές και από τη νουβέλα του Campbell, αλλά και από το φιλμ του Nyby. Παρ'ότι διέθετε έναν εξαιρετικό Kurt Russell, soundtrack του Ennio Morricone, πραγματικά τρομακτικές σκηνές και εξαιρετικά εφέ για την εποχή της, το φιλμ υπήρξε μια τεράστια αποτυχία. Η πεσιμιστική οπτική της ταινίας, που καταπιάνεται κυρίως με την αυξανόμενη παράνοια που αναπτύσσεται σε μια κλειστή ομάδα, λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης, δεν έγινε αποδεκτή από κοινό και κριτικούς, ενώ ο Carpenter κατηγορήθηκε ότι τα ειδικά εφέ αποψίλωσαν την ταινία από κάθε άλλο στοιχείο ενδιαφέροντος. Σταδιακά όμως, η ταινία έγινε cult και θεωρείται πια μια από τις καλύτερες του είδους.



3:10 to Yuma (1957)
Οι Γίγαντες Συγκρούονται
Σκηνοθεσία: Delmer Daves

Ένας ράντσερ με οικονομικά προβλήματα, προσλαμβάνεται για να συνοδεύσει έναν διαβόητο παράνομο, στο τραίνο των 3:10 για τη Γιούμα, αλλά τα μέλη της συμμορίας του τελευταίου, προσπαθούν να τον απελευθερώσουν... Κλασικό γουέστερν του Delmer Daves, βασισμένο σε μια μικρή ιστορία του Elmore Leonard (1953), με το Glenn Ford να δίνει μια δυναμική ερμηνεία στο ρόλο του κακού. Η ταινία ασχολείται με θέματα που χαρακτηρίζουν το είδος, όπως η  σύγκρουση του καλού με το κακό και το αίσθημα του καθήκοντος, ενώ έκανε επιτυχία στην εποχή της. Το διάσημο τραγούδι της ταινίας, "3:10 to Yuma", που τραγουδάει ο Frankie Lane, ακούγεται στην αρχή και στο τέλος του φιλμ.

3:10 to Yuma (2007)
Το Τελευταίο Τρένο για τη Γιούμα
Σκηνοθεσία: James Mangold

Μισό αιώνα αργότερα, ο James Mangold διασκευάζει ξανά την ιστορία του Elmore Leonard, με μεγάλη επιτυχία. Ο Mangold που έδωσε στο φιλμ ένα πιο σκοτεινό τόνο από την ταινία του 1957, κάνει αρκετές αλλαγές στην αρχική ιστορία, εμπλουτίζοντας την με καλογυρισμένες βίαιες σκηνές δράσης και τοποθετεί σε πρώτο πλάνο την ηθική διαμάχη των δύο ηρώων, που ο ένας είναι τελικά το alter ego του άλλου. Πολλά χρωστάει η ταινία στην ερμηνεία του Russell Crowe, στο ρόλο του κακού, ενώ πειστική είναι και η ερμηνεία του Christian Bale.



Nosferatu, Eine Symphonie des Grauens (1922)
Νοσφεράτου, μια Συμφωνία τρόμου
Σκηνοθεσία: F. W.Murnau

Πρόκειται για μια βουβή ταινία τρόμου, που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του Γερμανικού Εξπρεσσιονισμού. Το σενάριο της ταινίας είναι βασισμένο στο βιβλίο του Ιρλανδού Bram Stoker,"Dracula"(1897) και παρακολουθεί τη ζωή ενός βαμπίρ, του Count Orlok, που εκδηλώνει ενδιαφέρον για μια νέα κατοικία και για τη γυναίκα ενός κτηματομεσίτη. Κατά πολλούς, το φιλμ αντανακλά τον ραγδαία αυξανόμενο αντισημιτισμό στη Γερμανία εκείνη την εποχή. Παρ'όλα αυτά, ο Murnau υμνήθηκε για τη γλώσσα της κινηματογραφικής αφήγησης που χρησιμοποίησε και η ταινία θεωρείται ένα αριστούργημα της βουβής περιόδου του κινηματογράφου.

Νοσφεράτου: ο Δράκουλας της Νύχτας
Σκηνοθεσία: Werner Herzog

Ο Werner Herzog διασκεύασε εκ νέου το βιβλίο του Stoker to 1979, αλλά ο βασικός του στόχος ήταν να αποτίσει φόρο τιμής στην κλασική ταινία του Murnau. Ο μόνιμος συνεργάτης του, Klaus Kinski, έδωσε νέα πνοή στο χαρακτήρα, χτίζοντας ένα πιο "ανθρώπινο" πορτραίτο του Κόμη Δράκουλα, επικεντρώνοντας στην τραγική μοναξιά του και στο ασίγαστο πάθος του για μια γυναίκα (Isabelle Adjani). Η ταινία έλαβε εξαιρετικές κριτικές, κυρίως για τα υπέροχα καλλιτεχνικά πλάνα του Herzog, αλλά και για το ρεαλιστικό τρόπο απεικόνισης της ιστορίας, ενώ θεωρήθηκε ότι ξεπερνά τα στενά όρια μιας απλής ταινίας τρόμου.



Cape Fear (1962)
Δύο Γίγαντες Συγκρούονται
Σκηνοθεσία: J.Lee Thompson

Μετά από οκτώ χρόνια στη φυλακή, ένας βιαστής αποφυλακίζεται και αρχίζει να παρακολουθεί την οικογένεια του δικηγόρου που τον καταδίκασε... Αυτό το ασπρόμαυρο  neo-noir ψυχολογικό θρίλερ, που είναι βασισμένο στο βιβλίο του John D.Macdonald, "The Executioners"(1957), αντιμετώπισε πολλά ζητήματα με τη λογοκρισία και ο J.Lee Thompson αναγκάστηκε να κόψει αρκετές σκηνές από την αρχική βερσιόν. Θαυμαστής του Hitchkock ο ίδιος, προσπάθησε να φτιάξει μια ταινία όπου η βία περισσότερο υπονοείται, παρά φαίνεται, με τη βοήθεια του λειτουργικού soundtrack του Bernard Herrmann, αλλά και της εξαιρετικής ερμηνείας του Robert Mitchum στο ρόλο του κακού.

Cape Fear (1991)
Το Ακρωτήρι του Φόβου
Σκηνοθεσία: Martin Scorsese

Όπως είπε κάποτε ο Hitchkock, "όσο πιο δυνατός είναι ο κακός μιας ταινίας, τόσο καλύτερη είναι η ταινία". Αυτό συμβαίνει στην εκδοχή του Scorsese, όπου ο Robert De Niro δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία στο ρόλο που είχε παίξει ο Robert Mitchum. Ο Scorsese διατήρησε και βελτίωσε το "χιτσκοκικό" ύφος αφήγησης της πρώτης ταινίας (ασυνήθιστες γωνίες λήψης, ιδιαίτερο μοντάζ), ενώ τους τίτλους της αρχής σχεδίασε ο Saul Bass, μόνιμος συνεργάτης του Hitch. Στην ταινία παίζουν ακόμα ο Nick Nolte, η Jessica Lange, ενώ μικρούς ρόλους έχουν ο Mitchum, ο Gregory Peck (στον τελευταίο του ρόλο) και ο Martin Balsam, που ήταν οι πρωταγωνιστές της ταινίας του 1962.



Plein Soleil (1960)
Γυμνοί στον Ήλιο
Σκηνοθεσία: René Clément

Ο Tom Ripley στέλνεται στην Ιταλία για να πείσει έναν πλούσιο κληρονόμο να γυρίσει στην Αμερική, αλλά προτιμά να οικειοποιηθεί τη ταυτότητα του... Διασκευή του μυθιστορήματος της Patricia Highsmith "The Talented Mr. Ripley" (1955), αυτό το ψυχολογικό θρίλερ του René Clément, εκτός των άλλων, ανέδειξε τον Alain Delon σε μεγάλο σταρ της εποχής. Κάτω από τον ήλιο της εξαιρετικά φωτογραφημένης Ιταλίας, διασταυρώνονται απωθημένα, ανομολόγητα πάθη και καταπιεσμένα συναισθήματα, ενώ το αγγελικό πρόσωπο του Delon, δείχνει να υποκρύπτει μια διαταραγμένη -σχεδόν σατανική- προσωπικότητα. Αδύνατο σημείο του φιλμ αποτελεί το ηθικοπλαστικό φινάλε, που συμβάδιζε με τις επιταγές της εποχής.

Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ
Σκηνοθεσία: Anthony Minghella

Παρά το μύθο που περιβάλλει το "Plein Soleil", η καλύτερη διασκευή του βιβλίου της Highsmith κατά τη γνώμη μου, έρχεται το 1999 από τον Anthony Minghella, ο οποίος παρουσιάζει μια ακόμα πιο σκοτεινή και ρεαλιστική εκδοχή της ιστορίας, που επικεντρώνεται στο ζήτημα της αναζήτησης ταυτότητας. Ο Minghella σκιαγραφεί με ακρίβεια τους χαρακτήρες, οι ηθοποιοί του (Matt Damon, Jude Law, Gwyneth Paltrow, Philip Seymour Hoffman, Cate Blanchett) μπαίνουν κυριολεκτικά στο πετσί των ρόλων, τα ιταλικά τοπία είναι υπέροχα, το soundtrack του Gabriel Yared είναι εκπληκτικό, ενώ η σκηνή του φόνου στη βάρκα είναι σκηνή ανθολογίας και το φινάλε αντάξιο όλης της ιστορίας.



True Grit (1969)
Αληθινό Θράσος
Σκηνοθεσία: Henry Hathaway

Μια νεαρή, που ο πατέρας της δολοφονήθηκε, προσλαμβάνει ένα βετεράνο  μονόφθαλμο μάρσαλ για να βρεί το δολοφόνο του... Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο (1968) του Charles Portis, αυτό το γουέστερν ενός μαιτρ του είδους, του Henry Hathaway, απέφερε στον John Wayne το μοναδικό Oscar της καριέρας του, σε έναν ασυνήθιστο γι'αυτόν ρόλο. Τα προβλήματα στα γυρίσματα ήταν πολλά, λόγω της αμοιβαίας αντιπάθειας μεταξύ του σκηνοθέτη και της νεαρής πρωταγωνίστριας Kim Darby, ενώ ο τραγουδιστής Glen Campbell που έπαιζε επίσης στο φιλμ και τραγουδούσε το τραγούδι των τίτλων, ήταν εντελώς άπειρος. Παρ'όλα αυτά η ταινία γνώρισε εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία.

True Grit (2010)
Αληθινό Θράσος
Σκηνοθεσία: Joel Coen, Ethan Coen

Φαντάζει μια παράξενη επιλογή στη φιλμογραφία τους, αφού έχουν γυρίσει ελάχιστες ταινίες "είδους", πάντως οι αδερφοί Coen ξαναείπαν την ιστορία το 2010. Το φιλμ επικεντρώνεται αυτή τη φορά κυρίως στην προσωπική οδύσσεια της 14χρονης Μάτι, που ενσαρκώνει εξαιρετικά η Hailee Steinfeld, ενώ ο Jeff Bridges, στο ρόλο που έπαιξε ο John Wayne, είναι απολαυστικός, πλάθοντας ένα πιο αληθοφανές πορτραίτο του ξεπεσμένου, μέθυσου μάρσαλ. Οι Coen δίνουν ένα ρεαλιστικό τόνο στην ιστορία και με τη βοήθεια της εξαιρετικής φωτογραφίας του Roger Deakins, αλλά και του υποδόριου χιούμορ που διατρέχει την ταινία, ξεπερνούν το πρωτότυπο.



Ben Hur: a Tale of the Christ (1925)
Μπεν Χουρ
Σκηνοθεσία: Fred Niblo

Αυτό το βουβό επικό δράμα, για τις περιπέτειες ενός νεαρού Εβραίου που η ζωή του εξελίσσεται παράλληλα με τη ζωή του Χριστού, είναι βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο που έγραψε ο Lew Wallace το 1880 και θεωρήθηκε το πιο επιδραστικό χριστιανικό βιβλίο του 19ου αιώνα. Η διαφημιστική καμπάνια για την ταινία βασίστηκε σε ατάκες όπως "η ταινία που κάθε χριστιανός οφείλει να δει", αλλά λόγω της αύξησης του budget εξαιτίας των πολλών αλλαγών στο cast και της πολύ ακριβής σκηνής της αρματοδρομίας (η οποία όμως εξυμνήθηκε για το πρωτοποριακό της μοντάζ και αντιγράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά στην ταινία του 1959), το φιλμ υπήρξε μια μεγάλη εμπορική αποτυχία για την MGM.

Ben Hur (1959)
Μπεν Χουρ
Σκηνοθεσία: William Wyler

Το 1959, ο William Wyler, ο οποίος υπήρξε βοηθός σκηνοθέτη της ταινίας του 1925, παρουσίασε τη δική του βερσιόν του μυθιστορήματος του Wallace, ένα πραγματικό έπος με δυσθεώρητο budget για την εποχή, που έκανε όμως τεράστια εμπορική επιτυχία, ενώ κέρδισε 11 Oscar. Ο Charlton Heston που ειδικεύονταν σε αντίστοιχους ρόλους, εμφανίστηκε στον κεντρικό ρόλο, που είχε προταθεί μεταξύ άλλων και στον Marlon Brando. Η ταινία γυρίστηκε σε widescreen format, Miklós Rózsa συνέθεσε ένα υπέροχο soundtrack, ενώ η 9λεπτη σκηνή της αρματοδρομίας θεωρήθηκε μια από τις καλύτερες σκηνές δράσης στην ιστορία του κινηματογράφου.



Το Μεροκάματο του Τρόμου
Σκηνοθεσία: Henri-Georges Clouzot

Αυτό το γαλλικό υπαρξιακό θρίλερ, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα που έγραψε ο Georges Arnaud το 1950, είναι η μοναδική ταινία που κέρδισε ταυτόχρονα το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών και τη Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου και εκτόξευσε την καριέρα του Henri-Georges Clouzot. Η δράση εξελίσσεται σε ένα χωριό της Νοτίου Αμερικής, όπου 4 ευρωπαίοι προσλαμβάνονται για να μεταφέρουν ένα φορτίο νιτρογλυκερίνης, χωρίς τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Ο Clouzot καταφέρνει να δημιουργήσει ένα εκρηκτικό θρίλερ με παρατεινόμενο σασπένς, που όμως είναι ταυτόχρονα μια εξαιρετική σπουδή χαρακτήρων, μπολιασμένη με ψήγματα υποδόριου χιούμορ.

Sorcerer (1977)
Το Μεροκάματο του Φόβου
Σκηνοθεσία: William Friedkin

Η δεύτερη διασκευή του βιβλίου του Arnaud, μια από τις λιγότερο γνωστές ταινίες του Friedkin, αντιμετώπισε πολλά προβλήματα. Ενώ ο Friedkin οραματίστηκε ένα διεθνές all-star cast, περιορίστηκε στον (εξαιρετικό) Roy Scheider, το budget εκτοξεύθηκε λόγω των δύσκολων γυρισμάτων στον Άγιο Δομίνικο και η ταινία καταδικάστηκε από κοινό και κριτικούς. Παρ'όλα αυτά ο Friedkin χτίζει μια ψυχεδελική ατμόσφαιρα γεμάτη σασπένς, που συγγενεύει με την παράνοια, η σκηνή της γέφυρας παραμένει κλασική, ενώ το soundtrack των Tangerine Dream είναι έξοχο. Η φήμη της ταινίας αποκαταστάθηκε με την πάροδο των χρόνων και θεωρείται σήμερα ένα παραγνωρισμένο αριστούργημα.



La Cage aux Folles (1978)
Το Κλουβί με τις Τρελές
Σκηνοθεσία: Édouard Molinaro

Τη χρονιά που δολοφονήθηκε ο Harvey Milk, κυκλοφόρησε αυτή η γαλλική κωμωδία του Édouard Molinaro, που ήταν βασισμένη στο ομότιτλο θεατρικό έργο (1973) του Jean Poiret και περιγράφει τη ζωή ενός gay ζευγαριού που αναστατώνεται, όταν ο γιος του ενός φέρνει στο σπίτι τη μνηστή του και τους υπερσυντηρητικούς γονείς της... Ο Molinaro (που προτάθηκε για Oscar σκηνοθεσίας), με τη βοήθεια του εκπληκτικού διδύμου Ugo Tognazzi - Michel Serrault, δημιουργεί μια σπαρταριστή κωμωδία, που πέρα από τις πετυχημένες κωμικές στιγμές της, μιλάει για τη διαφορετικότητα, την αποδοχή και αποδομεί σαρκαστικά την Αγία Οικογένεια.

Φτερά και Πούπουλα
Σκηνοθεσία: Mike Nichols

H τεράστια εμπορική επιτυχία της ταινίας του Molinaro, οδήγησε σε δύο sequel, σε ένα μιούζικαλ που ανέβηκε στο Broadway και γνώρισε επίσης μεγάλη επιτυχία και αναπόφευκτα, στο remake του Mike Nichols, που γνώρισε με τη σειρά του μεγάλη αποδοχή από κοινό και κριτικούς. Το φιλμ περιέχει πολλές ξεκαρδιστικές στιγμές και αποτελεί ύμνο στη διαφορετικότητα, ενώ σχολιάζει καυστικά την αμερικανική κοιωνία της εποχής. Παρ'ότι μοιάζει μια ρέπλικα του πρωτότυπου, το φιλμ μνημονεύεται πάνω απ'όλα για τις υπέροχες ερμηνείες του Robin Williams και του Nathan Lane, που απογείωσαν την ταινία.



The Maltese Falcon (1931)
Το Γεράκι της Μάλτας
Σκηνοθεσία: Roy Del Ruth

Λίγοι γνωρίζουν, ότι πριν την κυκλοφορία της περίφημης ταινίας του 1941, είχε προηγηθεί η πρώτη διασκευή του ομότιτλου μυθιστορήματος (1930) που έγραψε ο Dashiell Hammett, από τον άγνωστο Roy Del Ruth το 1931. Το φιλμ γυρίστηκε πριν την επιβολή του κώδικα Hays (όλες οι ταινίες που γυρίστηκαν πριν το 1934 αναφέρονται ως pre-code films), οπότε δεν υπέστη λογοκρισία, με αποτέλεσμα να περιέχει πολλές προκλητικές για την εποχή σκηνές, καθώς και σεναριακές αναφορές σε θέματα ταμπού, όπως η ομοφυλοφιλία. Στο ρόλο του ντετέκτιβ Sam Spade, που παρασύρεται σε μια επικίνδυνη περιπέτεια από μια γυναίκα, εμφανίζεται ο Ricardo Cortez.

Το Γεράκι της Μάλτας
Σκηνοθεσία: John Huston

10 χρόνια αργότερα, ο John Huston στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, διασκεύασε εκ νέου το βιβλίο του Hammett και παρουσίασε μια εμβληματική ταινία, που κατά πολλούς είναι το πρώτο film-noir, ενώ ταυτόχρονα απογείωσε την καριέρα του Humphrey Bogart. Το σενάριο περιέχει αυθεντικούς διαλόγους από το βιβλίο, όμως λείπουν εντελώς οι αναφορές στο σεξ, λόγω λογοκρισίας. Ο χαμηλός φωτισμός, οι απειλητικές σκιές και οι ασυνήθιστες γωνίες λήψεις θα γίνουν αργότερα σήμα κατατεθέν του είδους, η Mary Astor υποδύεται την πρώτη femme fatale του film-noir, ενώ η σεξπηρικής καταγωγής ατάκα "the stuff that dreams are made of" θα μείνει κλασική.



The Big Clock (1948)
Το Άλλοθι του Δολοφόνου
Σκηνοθεσία: John Farrow

Πρόκειται για ένα σχετικά άγνωστο ασπρόμαυρο φιλμ του John Farrow, που βασίστηκε στο ομότιτλο μυθιστόρημα (1946) του Kenneth Fearing. Αφορά  ένα μεγιστάνα του τύπου, που φορτώνει ένα φόνο που έκανε ο ίδιος, σε έναν αθώο δημοσιογράφο, ο οποίος στη συνέχεια προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητα του. Η ταινία ακροβατεί μεταξύ του αστυνομικού θρίλερ και του film-noir, ενώ διαθέτει σασπένς και συνεχείς ανατροπές, που υπονομεύονται από ένα υποδόριο χιούμορ. Ο Farrow δεν παραλείπει να κριτικάρει τον κόσμο των media και την ανεξέλεγκτη δύναμη τους, ενώ ο Ray Milland και ο Charles Laughton δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες.

No Way Out (1987)
Αδιέξοδο
Σκηνοθεσία: Roger Donaldson

Λίγοι γνωρίζουν ότι η ταινία του Roger Donaldson αποτελεί remake του "The Big Clock", ενώ είχε προηγηθεί και το "Police Python 357"(1976). Στην εκδοχή του Donaldson, που είναι ένα neo-noir πολιτικό θρίλερ, η δράση μεταφέρεται στην εποχή του ψυχρού πολέμου, ενώ το σενάριο χαρακτηρίζεται από μια αναπάντεχη -μεταξύ άλλων- ανατροπή (plot twist), που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις σε κοινό και κριτικούς. Παρ'όλα αυτά το φιλμ διαθέτει εξαιρετικό ρυθμό και σασπένς, ενώ είναι η αιτία που ο Kevin Costner έγινε σταρ. Το cast συμπληρώνεται από τον Gene Hackman και τη Sean Young, ενώ το soundtrack έγραψε ο Maurice Jarre.



The Fly (1958)
Η Μύγα
Σκηνοθεσία: Kurt Neumann

Αυτό το έγχρωμο sci-fi θρίλερ του Kurt Neumann, διηγείται την ιστορία ενός επιστήμονα που, λόγω ενός αποτυχημένου πειράματος, μεταμορφώνεται σε ένα υβρίδιο ανθρώπου-μύγας. Ο Neumann διάβασε την ομότιτλη ιστορία που έγραψε ο George Langelaan το 1957, στο περιοδικό Playboy και απέκτησε άμεσα τα δικαιώματα της κινηματογραφικής διασκευής. Πολλές κριτικές της εποχής χαρακτήρισαν το φιλμ γελοίο και εξωφρενικό, παρ'όλα αυτά η ταινία είχε μεγάλη εμπορική επιτυχία και την ακολούθησαν δύο sequel, τα "Return of the Fly"/1959 και "Curse of the Fly"/1965. Δυστυχώς ο Neumann δε χάρηκε τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του, αφού πέθανε λίγο μετά την πρεμιέρα.

The Fly (1986)
Η Μύγα
Σκηνοθεσία: David Cronenberg

Το 1986, ο David Cronenberg παρουσίασε τη δική του εκδοχή του διηγήματος του Langelaan, που αναμφισβήτητα είναι μια καλύτερη ταινία από την πρώτη, ενώ σύμφωνα με μια νεότερη κατηγοριοποίηση κατατάσσεται στα φιλμ body-horror. Ο Cronenberg καταφέρνει να χτίσει μια απόκοσμη ατμόσφαιρα και με τη βοήθεια των εξαιρετικών εφέ και μακιγιάζ των Chris Walas και Stephan Dupuis δημιουργεί σκηνές αυθεντικού τρόμου, ενώ με τις αλλαγές που έκανε στο σενάριο, επικεντρώνει σε ένα αγαπημένο του θέμα, την αναζήτηση της ταυτότητας. Ο Jeff Goldblum είναι εξαιρετικός στο βασικό ρόλο, ενώ η ταινία υπήρξε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στην καριέρα του σκηνοθέτη ως τώρα.



The End of the Affair (1955)
Το Τέλος μιας Σχέσης
Σκηνοθεσία: Edward Dmytryk

Πρόκειται για την πρώτη κινηματογραφική διασκευή του μυθιστορήματος με τον ίδιο τίτλο, που έγραψε ο Graham Greene το 1951 και αφορά το τέλος μιας παράνομης ερωτικής σχέσης και τις επιπτώσεις που έχει στους δύο εραστές. Ο Edward Dmytryk παρουσιάζει μια αξιοπρεπή διασκευή, που όμως πάσχει από κάποια σοβαρά προβλήματα. Το σενάριο της Lenore J.Coffee είναι επίπεδο και δεν καταφέρνει να αποδώσει το πνεύμα του βιβλίου, ενώ ο Van Johnson που -περιέργως- έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι εντελώς έξω από το σύνηθες πεδίο δράσης του. Η Deborah Kerr είναι σαφώς καλύτερη, αλλά δεν μπορεί να απογειώσει από μόνη της το φιλμ.

Το Τέλος μιας Σχέσης
Σκηνοθεσία: Neil Jordan

Η δεύτερη διασκευή του μυθιστορήματος του Graham Greene από το Neil Jordan -κλασικό παράδειγμα του πόσο επηρεάζει την ποιότητα μιας ταινίας η οπτική ενός σκηνοθέτη- είναι ένα αυθεντικό αριστούργημα. Το σενάριο, του ίδιου του Jordan, αναπαράγoντας εξαιρετικά τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του Green, δε μιλά για μια απλή παράνομη σχέση, αλλά για την απόλυτη αγάπη, που μπορεί να συγκριθεί ακόμα και με τη θρησκευτική λατρεία. O Ralph Fiennes, η Julianne Moore και ο Stephen Rea δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, ενώ ο Michael Nyman συνέθεσε ένα από τα καλύτερα soundtrack των τελευταίων χρόνων.



Περηφάνια και Προκατάληψη
Σκηνοθεσία: Robert Z.Leonard

Πρόκειται για μια ρομαντική κομεντί εποχής του Robert Z.Leonard. O Aldous Huxley που έγραψε το σενάριο, βασίστηκε στη θεατρική διακευή του -πιο γνωστού- μυθιστορήματος της Jane Austen με τον ίδιο τίτλο, που γράφτηκε το 1813. Η ταινία αφορά τις ζωές πέντε κοριτσιών, γόνων μιας οικογένειας που ζει στην αγγλική επαρχία, που προσπαθούν να βρούν την ευτυχία μέσω του έρωτα και του γάμου, ενώ παρουσιάζει αρκετές διαφορές από το βιβλίο, κάτι που την οδήγησε σε μέτρια εμπορική επιτυχία. Παρ'όλα αυτά το λεπτοδουλεμένο, έξυπνο σενάριο και οι εξαιρετικές ερμηνείες της Greer Garson και του Laurence Olivier στους βασικούς ρόλους, απέφεραν στο φιλμ καλές κριτικές.

Περηφάνια και Προκατάληψη
Σκηνοθεσία: Joe Wright

Μετά από πολλές τηλεοπτικές διασκευές που ακολούθησαν το φιλμ του 1940, ο Joe Wright -που αργότερα ειδικεύτηκε σε ταινίες εποχής- διασκεύασε στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, εκ νέου το βιβλίο της Austen και έφερε έναν αέρα ανανέωσης στην ιστορία. Η Deborah Moggach που έγραψε το σενάριο, προσπάθησε να μείνει πιστή στο βιβλίο, ενώ η σκηνοθετική προσέγγιση του Wright θεωρήθηκε πρωτοποριακή για ταινία εποχής. Η Keira Knightley είναι εξαιρετική στον κεντρικό ρόλο, ενώ το cast περιλαμβάνει ακόμα τους Matthew McFadyen, Rosamund Pike, Brenda Blethyn και Donald Sutherland.



Ο Τελευταίος των Μοϊκανών
Σκηνοθεσία: George B.Seitz

Κατά τη διάρκεια του αγγλογαλλικού πολέμου στη Βόρεια Αμερική, ένας λευκός κυνηγός, που από επιλογή ζει μαζί με τους Ινδιάνους, αναλαμβάνει να οδηγήσει δύο αδερφές, μέσα από τις εχθρικές γραμμές, για να βρούνε το στρατηγό πατέρα τους... Πρόκειται για την κινηματογραφική διασκευή του διάσημου ιστορικού μυθιστορήματος που έγραψε ο James Fenimore Cooper το 1757. Είναι μια δραματική περιπέτεια, που διαπνέεται από τις αξίες του ηρωισμού, της αυτοθυσίας και της αληθινής φιλίας. Πρωταγωνιστεί ο Randolph Scott, σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του.

Ο Τελευταίος των Μοϊκανών
Σκηνοθεσία: Michael Mann

Ο ταλαντούχος Michael Mann βασίστηκε περισσότερο στο φιλμ του 1936, παρά στο βιβλίο του Cooper και παρουσίασε τη δική του εκδοχή το 1992, η οποία  μένει χαραγμένη στη μνήμη. Η ταινία είναι μια εξαιρετική -pure cinema- επική περιπέτεια, βγαλμένη λες από μια άλλη εποχή, με καταιγιστικό ρυθμό, υπέροχες σκηνές δράσης και το απαραίτητο ρομαντικό στοιχείο. Το φιλμ απέσπασε πολύ καλές κριτικές, ενώ γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία. Ο Daniel Day Lewis ήταν η ιδανική επιλογή για το βασικό ρόλο, ενώ το soundtrack των Trevor Jones και Randy Edelman παραμένει αξέχαστο.



Far From the Madding Crowd (1967)
Μακριά από το Αγριεμένο Πλήθος
Σκηνοθεσία: John Schlesinger

To 1967, o John Schlesinger, που ξεκίνησε την καριέρα του ως ένας από τους εκπροσώπους του βρετανικού new wave, διασκευάζει το μυθιστόρημα που έγραψε ο Thomas Hardy το 1874. Πρόκειται για ένα "αγροτικό" δράμα εποχής, που αφορά τη ζωή μιας δυναμικής νέας γυναίκας που κληρονομεί μια φάρμα και προσπαθεί να τη διευθύνει η ίδια, ενώ παράλληλα εμπλέκεται συναισθηματικά με τρείς άντρες με διαφορετικούς χαρακτήρες. Παρ'ότι ο Schlesinger είχε στη διάθεση του μια εξαιρετική πρώτη ύλη (το βιβλίο του Hardy), την υπέροχη φωτογραφία του Nicolas Roeg και ένα βρετανικό all-star cast (Julie Christie, Alan Bates, Peter Finch, Terence Stamp), το φιλμ δεν έκανε ιδιαίτερη επιτυχία.

Μακριά από το Πλήθος
Σκηνοθεσία: Thomas Vinterberg

Στην πρώτη του ταινία εποχής, ο Thomas Vinterberg παρουσιάζει τη δική του εκδοχή για το βιβλίο του Hardy και δημιουργεί ένα ρομαντικό φεμινιστικό μανιφέστο, που στέκει στο ίδιο -αν όχι ανώτερο- επίπεδο με την ταινία του Schlesinger. Παραμένοντας πιστός στο κλίμα του βιβλίου, απεικονίζει υπέροχα την αγγλική επαρχία και ανασυστήνει την ατμόσφαιρα της εποχής με μια ελαφρότητα που παραδόξως ταιριάζει και με τις πιο δραματικές στιγμές της ιστορίας. Η Carey Mulligan δεν φοβάται τη σύγκριση με τη Julie Christie, ενώ ο Matthias Schoenaerts είναι εξαιρετικός στο ρόλο που έπαιζε ο Alan Bates στην παλιότερη ταινία.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου