Gangster Squad

Ούτε για το DVD…

2013, USA, 113 min

Ελληνικός Τίτλος: Οι Διώκτες του Εγκλήματος

Σκηνοθεσία: Ruben Fleischer/Σενάριο: Will Beal, Paul Lieberman/Παίζουν: Josh Brolin, Ryan Gosling, Sean Penn, Nick Nolte, Emma Stone, Giovanni Ribisi, Anthony Mackie, Michael Peña, Mireille Enos, Robert Patrick

Στο Λος Άντζελες του 1949, το οργανωμένο έγκλημα ελέγχει όλων των ειδών τις παράνομες δραστηριότητες. Ο Μίκι Κόεν (Sean Penn) ένας εξαιρετικά φιλόδοξος πρώην μποξέρ, έχει καταφέρει να ανέβει στην κορυφή της ιεραρχίας της μαφίας και έχει σαν στόχο του να κυριαρχήσει σε ολόκληρη τη δυτική ακτή με μια μεγάλη “δουλειά” που ετοιμάζει. Ο μόνος που μπορεί να τον εμποδίσει είναι ο αδιάφθορος αστυνομικός Τζον Ο’Μάρα (Josh Brolin) που υπό την εποπτεία του αρχηγού της αστυνομίας (Nick Nolte) συγκροτεί μια ετερόκλητη ομάδα κρούσης στην οποία συμμετέχουν διάφοροι αστυνομικοί, μεταξύ των οποίων και ο Τζέρι Γούτερς (Ryan Gosling) που συνδέεται ερωτικά με την προστατευόμενη του Κόεν (Emma Stone). Ο πόλεμος προβλέπεται σκληρός και η έκβαση του αβέβαιη…

Μήπως όλα αυτά σας φαίνονται γνωστά; Μήπως κάπου τα έχετε ξαναδεί; Δεν κάνετε λάθος… η ταινία του Ruben Fleischer (Zombieland), βασισμένη σε αληθινή ιστορία, είναι ένα τεράστιο Déjà vu. Βαδίζοντας στα χνάρια του φιλμ νουάρ και των παλιών γκανγκστερικών ταινιών και ενσωματώνοντας μια κόμικς αισθητική, o Fleischer προσπάθησε να φτιάξει ένα μοντέρνο νέο-νουάρ, ακολουθώντας την παράδοση που δημιούργησαν την τελευταία 25ετία σημαντικές ταινίες (The Untouchables/Οι αδιάφθοροι, Dick Tracy, Who framed Roger Rabbit/Ποιος παγίδεψε το Ρότζερ Ράμπιτ, L.A. Confidential/Λος Άντζελες Εμπιστευτικό κλπ.). Μόνο που η προσπάθεια του εξαντλείται σε μια αξιοπρεπή ανασύσταση της εποχής και τη συγκέντρωση μεγάλων ονομάτων στο καστ, γιατί κατά τ’ άλλα η ταινία αποτελεί μια ανέμπνευστη και αδέξια συρραφή-ξεπατίκωμα διάσημων σκηνών από τη νουάρ φιλμογραφία ενώ το σενάριο της βρίθει από χιλιοχρησιμοποιημένα κλισέ, ώστε τελικά ο Fleischer μπορεί εύκολα να ανακηρυχτεί σε έναν αμερικανό Παπακαλιάτη. Δεν υπάρχει σκηνή της ταινίας που να μην αναρωτιέσαι πού την έχεις ξαναδεί, ίσως μάλιστα αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να περάσεις καλά στα 113 λεπτά που διαρκεί, παίζοντας δηλαδή ένα κουίζ κινηματογραφικών γνώσεων με τον εαυτό σου ή με τους φίλους σου.

Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια ταινία που δεν καταφέρνει ούτε καν να μας ξεκαθαρίσει αν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά ή όχι: σκηνές βίας με συνοδεία τζαζ μουσικής χορογραφημένες σαν σε μιούζικαλ εναλλάσσονται με κλισέ διεκπεραιωτικές αντιπαραθέσεις των κεντρικών χαρακτήρων, ενώ κάποια ψήγματα χιούμορ και έξυπνα λογοπαίγνια δίνουν τη θέση τους σε σοβαροφανείς πομπώδεις διαλόγους. Ταυτόχρονα είναι εμφανές ότι ο Fleischer δεν ενδιαφέρεται να σκάψει ούτε ένα χιλιοστό κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Οι χαρακτήρες είναι τόσο μονοδιάστατοι και χάρτινοι που προκαλούν το γέλιο, αν όχι τα νεύρα μας. Ο καλός και αδιάφθορος σκληρός μπάτσος που θυσιάζει τα πάντα μπροστά στο καθήκον και παράλληλα περνάει κρίση στο γάμο του, αφού η έγκυος γυναίκα του φοβάται για τη ζωή του… ο ωχαδερφιστής πλην ευαίσθητος συνάδελφος του που ωριμάζει μέσα από τη δολοφονία ενός νεαρού φίλου του και εντάσσεται στην ομάδα (είναι απίστευτο ότι σε μια ταινία όπου οι δυο κεντρικοί ήρωες έχουν τόσες διαφορές δεν υπάρχει ούτε μια τυπική σύγκρουση μεταξύ τους) … η απαραίτητη μοιραία (;) γυναίκα που μοιάζει να μπήκε στην ταινία από το παράθυρο χωρίς προφανή λόγο… ένας μαύρος και ένας μεξικανός που προστίθενται στο γκρουπ προφανώς για να είμαστε και politically correct… και βέβαια ο κακός της ιστορίας (αλλά πολύ κακός…) που προκαλεί άφθονο γέλιο με τις ατάκες και τις αντιδράσεις του. Όλοι αυτοί είναι μέρος ενός εντελώς προβλέψιμου και βαρετού σεναρίου, με τις απαραίτητες σεναριακές τρύπες και φυσικά άφθονο αίμα και πιστολίδι, ώσπου επιτέλους να φτάσουμε στο φινάλε όπου δεχόμαστε το τελικό χτύπημα με το ηθικοπλαστικό λογύδριο του πρωταγωνιστή. 

Οι ηθοποιοί της ταινίας παρ’ ότι ανήκουν στην αφρόκρεμα δυο γενιών πρωταγωνιστών του Χόλιγουντ, όπως είναι φυσικό δεν μπορούν να κάνουν και πολλά. Αξιοπρεπής ο Josh Brolin σε ένα ρόλο-μανιέρα που έχει ξαναπαίξει πολλές φορές στη ζωή του, ενώ ο Ryan Gosling δείχνει να συμπάσχει με τους θεατές, δηλαδή να βαριέται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Η  Emma Stone απλά προσθέτει το όνομα της στα credits της ταινίας, αφού ο ρόλος της είναι ανάξιος λόγου. Τέλος ο Sean Penn ήταν για μένα ένας από τους λόγους που αντιπάθησα την ταινία, υπερβολικός αλλά σοβαροφανής από την αρχή ως το τέλος, ουρλιάζει στο φακό χωρίς καμιά αίσθηση του μέτρου και πλάθει ένα χαρακτήρα θλιβερή καρικατούρα, που άνετα μπαίνει στο πάνθεον των πιο γελοίων κακών στην πρόσφατη ιστορία των γκανγκστερικών φιλμ.

Τελικά ο Ruben Fleischer αποδεικνύεται πολύ λίγος για να ανανεώσει το είδος, αν και πολύ αμφιβάλλω ότι αυτός ήταν ο σκοπός του, σε μια ταινία που μοιάζει περισσότερο με μια προχειροφτιαγμένη αρπαχτή με στόχο τον ανυποψίαστο θεατή…

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μπλέκοντας αδέξια διάφορα κινηματογραφικά στιλ και χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε κλισέ περνούσε από το μυαλό του, ο Ruben Fleischer παραδίδει μια ταινία-καρικατούρα χωρίς κανέναν λόγο παραμονής στην κινηματογραφική μας μνήμη.

3/10