Beasts of the Southern Wild

Η φαντασία στην εξουσία….

2012, USA, 93 min
Ελληνικός Τίτλος: Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου

Σκηνοθεσία: Benh Zeitlin/Σενάριο: Lucy Alibar, Benh Zeitlin/Παίζουν: Quvenzhane Wallis, Dwight Henry, Levy Easterly

Είναι πολύ πιο εύκολο να γράψεις ένα κείμενο σχετικά για μια ταινία που έχεις μισήσει… για μια ταινία που έχεις λατρέψει όμως τι μπορείς να γράψεις…. Να πεις ότι είναι η πορεία ενός 6χρονου κοριτσιού προς την πρόωρη ενηλικίωση? Ότι είναι μια απεικόνιση της ζωής των ιδιαίτερων από κάθε άποψη ανθρώπων μιας ξεχασμένης γωνιάς του Μισσισιπή? Ότι είναι μια κατά βάθος αναρχική ταινία με αιχμηρό πολιτικό σχόλιο? Όχι… όλα αυτά λένε τη μισή αλήθεια.. όταν πέφτουν οι τίτλοι και το αθώο μα τόσο διεισδυτικό βλέμμα της Hushpuppy αιχμαλωτίζει το φακό, τότε υποψιάζεσαι ότι αυτό που βλέπεις είναι κάτι μαγικό… είναι παραμύθι, είναι αλληγορία, οικολογική παραβολή ή μια αναρχική προσέγγιση της ζωής, Είναι ότι έχει ανάγκη ο καθένας να δει…. Αυτή άλλωστε είναι και η μαγεία της τέχνης (….).

Η 6χρονη Hushpuppy ζει με τον (τουλάχιστον αντισυμβατικό) πατέρα της σε μια χαμένη γωνιά στο Δέλτα του Μισσισιπή, στη Μπανιέρα (Bathtub). Σε συνθήκες που μοιάζουν βγαλμένες από άλλες εποχές, οι άνθρωποι της περιοχής προσπαθούν να επιβιώσουν και η Hushpuppy ταυτόχρονα να τα βγάλει πέρα με τους προσωπικούς της δαίμονες… μια μεγάλη καταστροφή επίκειται (προφανώς αναφέρεται και στον τυφώνα Κατρίνα), ο πατέρας της πάσχει από μια ανίατη νόσο, η μητέρα της λείπει και όλα αυτά στο μυαλό της παίρνουν τη μορφή προϊστορικών τεράτων που την κατατρέχουν… και η Hushpuppy παρ’ότι φωνάζει «I’m the man» είναι μόνη της… αλλά όμως θέλει να αφήσει το στίγμα της στον κόσμο όπως μας επαναλαμβάνει συνεχώς σε πολλά από τα voice over της…. και θα τα καταφέρει…

Η καταστροφή έρχεται, οι πάγοι λιώνουν αλλά οι κάτοικοι της Μπανιέρας μάχονται λυσσαλέα για να μην αποχωριστούν το «σπίτι» τους.. πολλοί πεθαίνουν αλλά το κλάμα δεν επιτρέπεται, μόνο διονυσιακά γεύματα με γαρίδες και ποτό για να τιμήσουν τους χαμένους.. Και η Hushpuppy όταν πια ο πατέρας της είναι ανήμπορος και ετοιμοθάνατος, με τη βοήθεια ενός βαρκάρη πηγαίνει σ’ένα κακόφημο κέντρο ονόματι Elysian Fields (παρότι δεν διέπομαι από εθνικοπατριωτικά αισθήματα, δεν μπορώ να μη σημειώσω την προφανή αναφορά στην ελληνική μυθολογία, όπως επίσης και ότι το πλοίο του Philip Seymour Hoffman στο The Master έχει το εύγλωττο όνομα Alithea, ενώ και το Argo αντλεί τον τίτλο του από την ελληνική μυθολογία) όπου συναντά τη Μητέρα.. και έτσι γυρνώντας πίσω θα αντιμετωπίσει τα τέρατα και θα συνεχίσει τη ζωή της….

Σε μια τέτοια ταινία που το συναίσθημα και η μαγεία ξεχειλίζει, δεν μπορώ να δώσω σημασία στα τεχνικά χαρακτηριστικά… σίγουρα θα υπάρχουν σκηνοθετικά λάθη στην πρώτη ταινία ενός σκηνοθέτη… και το σενάριο θα μπορούσε να είναι ίσως και καλύτερο (?) δίνοντας περισσότερη έμφαση στο πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο – από την πρώτη σκηνή της ταινίας καταλαβαίνουμε ότι η Μπανιέρα είναι διαχωρισμένη από τον υπόλοιπο κόσμο με ένα φράγμα κλπ… πάντως ένα από τα μεγαλύτερα φετινά εγκλήματα της Ακαδημίας είναι ότι το υπέροχο soundtrack της ταινίας δεν είναι καν υποψήφιο... η Quvenzhane Wallis παίζει με συγκλονιστική αθωότητα το ρόλο της Hushpuppy… θα ήταν ευχάριστη έκπληξη να κερδίσει το Όσκαρ, αλλά θαύματα στο σύγχρονο Χόλλυγουντ δε γίνονται.. εξαιρετικός και ο (…φούρναρης στην πραγματικότητα) Dwight Henry στο ρόλο του πατέρα..

The whole universe depends on everything fitting together…just right. If one piece busts, even the smallest piece, the entire universe will get busted…λέει η Hushpuppy σε κάποιο σημείο της ταινίας. Δεν έχουμε παρά να την πιστέψουμε….

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Απλά υπέροχο…

9/10