Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

23/2/13

Django Unchained

Μη με παίρνετε στα σοβαρά…

2012, USA, 165 min 
Ελληνικός Τίτλος: Τζάνγκο, ο Τιμωρός
Σκηνοθεσία: Quentin Tarantino/Σενάριο: Quentin Tarantino/Παίζουν: Jamie Foxx, Christoph Waltz, Leonardo DiCaprio, Samuel L.Jackson, Kerry Washington, Don Johnson, Franco Nero

Το σπαγγέτι-γουέστερν ήταν ανέκαθεν ένα από τα αγαπημένα μου κινηματογραφικά είδη. Παρότι υποτιμημένο από την κριτική και ενίοτε το κοινό, πάντα το θεωρούσα αρχετυπικό είδος στην εξέλιξη του σινεμά… Ο Quentin Tarantino πάλι ποτέ δεν ανήκε στους αγαπημένους μου σκηνοθέτες, σε σημείο να μην έχω δει πολλές από τις ταινίες του. Πάντα τον θεωρούσα υπερτιμημένο και από την κριτική και από το κοινό. Κάθησα να δω την ταινία λοιπόν με ανάμικτα συναισθήματα και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα… Πρόκειται για ένα κλασικό σπαγγέτι-γουέστερν, σε σημείο να μην μπορείς να καταλάβεις πέραν των τεχνικών χαρακτηριστικών, ότι είναι ταινία του 2012. Όλη η μυθολογία του είδους είναι παρούσα…. Ο μοναχικός λιγομίλητος καβαλάρης, ο ρατσιστής γαιοκτήμονας, η εκδίκηση κλπκλπ. και πέρα απ’αυτά, τα στοιχεία του σινεμά του Ταραντίνο- αναρίθμητες σινεφίλ αναφορές σε ποικιλία κινηματογραφικών ειδών, ανελέητο χιούμορ,  μακροσκελείς διάλογοι-λεκτικοί διαξιφισμοί, χαρακτήρες καρικατούρες στα όρια του κόμικ και φυσικά η έξαλλη βία και οι απαραίτητες σπλατεριές με λίτρα αίματος να εκτοξεύονται στα μούτρα μας… Και βέβαια όταν το πράγμα σοβαρεύει, ο Ταραντίνο φροντίζει να εκτονώνει την κατάσταση φωνάζοντας προς το μέρος μας «μη με παίρνετε στα σοβαρά», ξεφτιλίζοντας άμεσα καταστάσεις ή ιστορικές συγκυρίες που θεωρητικά δε σηκώνουν πλάκα… (χαρακτηριστική η σκηνή με τους γελοίους προγόνους της Κου Κλουξ Κλαν, όπως και η σκηνή που ο ντι Κάπριο βγάζει το λογύδριο περί δουλικότητας της μαύρης φυλής -βέβαια ο Spike Lee τα πήρε στο κρανίο μαζί του και του τα έχωσε κανονικά, αλλά αυτό λίγο ενδιαφέρει…). Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία απόλυτα ψυχαγωγική στα όρια του feelgood (…) αλλά και συνεχή κλεισίματα του ματιού προς το θεατή, με πολύ καλή φωτογραφία, πραγματικά εκπληκτικό soundtrack (ένα βασικό θέμα έγραψε ο θρυλικός Luis Bacalov, ενώ το κριτήριο της Ακαδημίας όσον αφορά τις επιλογές της για τα υποψήφια soundtrack ελέγχεται....) και μερικές αξιομνημόνευτες ερμηνείες…. Ο Cristoph Waltz πλάθει αυτή τη φορά έναν καλό χαρακτήρα εκπληκτικά και του αξίζει το Όσκαρ, ο diCaprio στέκεται σχεδόν ισάξια απέναντι του, πολύ καλός σε ρόλο έκπληξη ο Samuel Jackson, ενώ ο Jamie Foxx είναι επαρκής στο ρόλο που έπαιξε πολλάκις ο Κλιντ Ήστγουντ (μιλάει ελάχιστα βέβαια, αλλά αυτό μάλλον είναι καλό γιατί προς το τέλος που τον πιάνει λογοδιάρροια νομίζεις ότι θα κατέβει από το άλογο και θα αρχίσει να ραπάρει….)


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μου άρεσε γιατί επαναπροσδιόρισα τη σχέση μου με το σκηνοθέτη(….). Μια απόλυτα ψυχαγωγική ταινία για να περάσεις καλά… Πίτσα, μπύρα και Ταραντίνο…
            
           7,5/10

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου