Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

24/2/13

Zero Dark Thirty

Πολύ κακό για το τίποτα…

2012, USA, 157 min
Ελληνικός Τίτλος: Zero Dark Thirty
Σκηνοθεσία: Kathryn Bigelow/Σενάριο: Marc Boal/Παίζουν: Jessica Chastain,Joel Edgerton, Chris Pratt, Kyle Chandler, Harold Perrinau,Jennifer Ehle, James Gandolfini

Από τότε που ανακοινώθηκε το νέο project της Kathryn Bigelow, σχετικά με το χρονικό της εξόντωσης του Οσάμα Μπιν Λάντεν από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες , ήταν φανερό ότι το αποτέλεσμα θα ήταν τουλάχιστον αμφιλεγόμενο… Η έξοδος της ταινίας στις αίθουσες συνοδεύτηκε από διθυραμβικές κριτικές, αλλά και πολλά αρνητικά σχόλια που δεν την εμπόδισαν όμως να φτάσει να διεκδικεί 5 σημαντικά βραβεία της Ακαδημίας, εκτός βέβαια του βραβείου σκηνοθεσίας.
Zero Dark Thirty είναι μια slang ορολογία των κομάντος που σημαίνει μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα (η ώρα της επίθεσης στο κρησφύγετο του Μπιν Λάντεν). Η ταινία διαρκεί 157 λεπτά (!) στα οποία παρακολουθούμε την 10ετή προσπάθεια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών να ανακαλύψουν και να εξοντώσουν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Επικεντρωμένη κυρίως στο ανέκφραστο – ως επί το πλείστον πρόσωπο της πρωταγωνίστριας της, η Bigelow με τη βοήθεια του σεναριογράφου της Marc Boal, μας μεταφέρει από ανάκριση σε ανάκριση (με ατέρμονη χρήση στρατιωτικής ορολογίας που κουράζει απίστευτα), από βασανιστήριο σε βασανιστήριο, από γραφείο σε γραφείο, όπου η επιχείρηση κινδυνεύει πολλές φορές να τιναχτεί στον αέρα λόγω γραφειοκρατικών κολλημάτων, από συνάντηση σε συνάντηση με αληθινούς ή fake πληροφοριοδότες, με κάποιες ενδιάμεσες αναφορές σε τρομοκρατικά χτυπήματα, ώσπου καταλήγει στην καλοσχεδιασμένη σαν war game επίθεση στο σπίτι όπου κρύβεται ο Άρχων του Σκότους,, την οποία παρακολουθούμε ολόκληρη μέσα από τις υπέρυθρες ακτίνες των κομάντος (….απίστευτη κούραση..). Προφανώς συνειδητά, για να αποφύγει οποιαδήποτε πολιτική χροιά και να αναπαραστήσει όσο πιο αληθοφανώς (?) γίνεται πολύ πρόσφατα γεγονότα, η Bigelow υιοθετεί ένα αποστεωμένο ντοκυμαντερίστικο στιλ, με χάρτινους χαρακτήρες και παντελή απουσία οποιασδήποτε έξαρσης ή συναισθήματος (εκτός ίσως από την τελευταία σκηνή). Βέβαια και τις αντιδράσεις δε γλύτωσε (ειδικά λόγω της σκηνής όπου ο πρόεδρος Ομπάμα βγάζει λόγο κατά των βασανιστηρίων, τον οποίο παρακολουθούν οι πράκτορες μετά από βασανισμό και στραβομουτσουνιάζουν) και ταυτόχρονα η ταινία χάνει κατά τη γνώμη μου πολύ από τη δυναμική της.
Η Jessica Chastain φορά την ίδια μάσκα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας - ειδικά η μετάλλαξη στο χαρακτήρα της από την πρώτη σκηνή όπου παρίσταται σε βασανιστήρια και δείχνει να επηρεάζεται πολύ, ως τη μετατροπή της σε πράκτορα-ρομπότ που δεν κωλώνει πουθενά προκειμένου να πετύχει το μεγάλο στόχο, δε γίνεται εμφανής, χωρίς απαραίτητα να φταίει η ίδια και οι (μεγάλες) ερμηνευτικές της ικανότητες. Υπερβολική η παρουσία της στις υποψήφιες για Α’ Γυναικείο ρόλο. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες της ταινίας περνούν και φεύγουν χωρίς να προσθέσουν το παραμικρό.
Οφείλω πάντως να αναγνωρίσω ότι η ταινία ιδεολογικά -ίσως επειδή προσπαθεί πάση θυσία να μην πάρει θέση- είναι σαφώς πιο αποδεκτή από το αντίστοιχης θεματολογίας Argo (σαφώς και η Bigelow δεν επικροτεί τις μεθόδους των μυστικών υπηρεσιών, ενώ ακόμα και μετά την επιτυχή έκβαση της επιχείρησης δεν καταφεύγει σε αμερικανιές και θριαμβολογίες και τα δάκρυα της Μάγια εκτός από μια εκτόνωση της έντασης προδίδουν και μια σκιά αμφιβολίας).
Παρ’ όλα αυτά το Zero Dark Thirty παραμένει άχρωμο, άγευστο, άοσμο και δεν καταφέρνει ούτε σε μια στιγμή να δημιουργήσει έστω και την παραμικρή ένταση στο θεατή, στοιχείο σαφώς απαραίτητο σε τέτοιου είδους φιλμ.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Φαγητό χωρίς αλάτι, με κούρασε απίστευτα..

5,5/10

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου