Life of Pi

Δίψα για Ζωή…

2012, USA/Taiwan, 127 min
Ελληνικός Τίτλος: Η Ζωή του Πι

Σκηνοθεσία: Ang Lee/Σενάριο: David Magee/Παίζουν: Suraj Sharma, Irrfan Khan, Adil Hussain, Gerard Depardieu

Ο Ang Lee είναι ένας από τους λίγους σύγχρονους σκηνοθέτες που δεν φοβάται τις προκλήσεις. Αυτό αποδεικνύεται από την πορεία του ως τώρα και ειδικά από την τάση που έχει να ασχολείται κάθε φορά με ένα εντελώς διαφορετικό φιλμικό είδος με μεγάλη πάντα επιτυχία… Crouching Tiger Hidden Dragon, Brokeback Mountain, Sense and Sensibility, Hulk, The Ice Storm... Έτσι λοιπόν και τώρα αντιμετωπίζει μια μεγάλη πρόκληση… να μεταφέρει στην οθόνη το πολυδιαβασμένο βιβλίο του Yann Martel, που για όσους το έχουν διαβάσει η κινηματογραφική του μεταφορά ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, λόγω της έντονης φιλοσοφικής – πνευματικής του διάστασης.

Ο Pi είναι ένας νεαρός Ινδός, που όταν οι γονείς του – ιδιοκτήτες ενός ζωολογικού κήπου, αποφασίζουν να μεταναστεύσουν στον Καναδά, βρίσκεται ξαφνικά μοναδικός επιζών μετά το ναυάγιο του πλοίου που τους μεταφέρει και αναγκάζεται να συμβιώσει σε μια σωσίβια λέμβο με μια ζέβρα, μια ύαινα, έναν ουρακοτάγκο και τον πραγματικό πρωταγωνιστή της ταινίας μια τίγρη της Βεγγάλης ονόματι Richard Parker. Προοδευτικά θα μείνουν οι δυο τους πάνω στη λέμβο και θα συμβιώσουν για 227 μέρες, ως τη στιγμή της σωτηρίας.

Ο Ang Lee επιστρατεύοντας και την τεχνική του 3D, κινηματογραφεί πολύ όμορφες εικόνες με όπλο την αχαλίνωτη φαντασία του και φτιάχνει μια ταινία για την πίστη (χαρακτηριστικό είναι ότι ο Pi πιστεύει με τον έναν ή άλλο τρόπο σε τρεις διαφορετικές θρησκείες), τη δίψα για ζωή και την ανάγκη για επιβίωση με κάθε τρόπο, τη φιλία και τη δύναμη της φαντασίας για την αντιμετώπιση φαινομενικά αξεπέραστων καταστάσεων… Η δύναμη της φαντασίας και της πίστης κινεί τον κόσμο, συμπεραίνει ο Ang Lee, χωρίς διδακτισμούς και περιττές ηθικολογίες. Είναι μια ταινία τελικά για τη δύναμη και τη μαγεία του ίδιου του κινηματογράφου.

Παρ’ όλα αυτά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν συγκλονίστηκα παρακολουθώντας την ταινία. Η χρήση του flashback ως αφηγηματική μέθοδος ( ο Pi διηγείται την ιστορία του σε κάποιον επίδοξο συγγραφέα) μου φάνηκε ξεπερασμένη, ενώ και το πρώτο μέρος της ταινίας μέχρι το ναυάγιο, ήταν πολύ χαλαρό σεναριακά και περιείχε πολλές κατά τη γνώμη μου άχρηστες πληροφορίες για την προηγούμενη ζωή του που αποπροσανατόλιζαν το θεατή. Εντυπωσιακό παρ’ όλα αυτά το twist στο τέλος που θέτει πολλά ερωτήματα. Πολύ συμπαθής ο νεαρός πρωταγωνιστής Suraj Sharma, ενώ δεν κατάλαβα που αποσκοπούσε η παρουσία του Gerard Depardieu….

Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα της ταινίας είναι κατά τη γνώμη μου το τεχνικό μέρος… Παρ’ όλες τις διθυραμβικές κριτικές για την τεχνική αρτιότητα της ταινίας, προσωπικά θεωρώ ότι σε πολλά σημεία η χρήση της τεχνολογίας μάλλον έβλαψε παρά βοήθησε… Η κομπιουτεριζέ τίγρης ήταν ανεκτή αν και εμφανώς ψεύτικη, αλλά κάποιες σκηνές όπως η σκηνή του ναυαγίου, η σκηνή με τα χελιδονόψαρα και ολόκληρο το σαρκοβόρο νησί ήταν ενοχλητικά ψεύτικες.. Ειδικά η σκηνή του ναυαγίου (…και η πτώση της ζέβρας στη βάρκα) ήταν νομίζω από τις χειρότερες σκηνές ναυαγίων ever (θυμήθηκα τη φοβερή σκηνή της τρικυμίας στην ταινία του μεγάλου Ξανθόπουλου, η Σφραγίδα του Θεού….). Μπορεί να υπερβάλλω, μπορεί να φταίει το γεγονός ότι είδα την ταινία στην τηλεόραση (ατόπημα οκ), αλλά ξενέρωσα..

Ο ίδιος ο Pi μας λέει στο τέλος της ταινίας ότι πάντα πρέπει να διαλέγουμε την ιστορία που μας φαίνεται καλύτερη… και επειδή όλοι ξέρουμε πόσο καλές ιστορίες λέει ο Ang Lee, θα μου επιτρέψετε να διαλέξω τις προηγούμενες του….

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μια ταινία για τη δύναμη της φαντασίας και του ίδιου του σινεμά, που φρενάρεται από τις τεχνικές της ανεπάρκειες…

6,5/10