Skyfall

Επιστροφή στο... Μέλλον

2012, UK/USA, 143min
Ελληνικός Τίτλος: Skyfall

Σκηνοθεσία: Sam Mendes/Σενάριο: Neal Purvis, Robert Wade, John Logan/Παίζουν: Daniel Craig, Judi Dench, Javier Bardem, Ralph Fiennes, Naomie Harris, Ben Whishaw, Berenice Marlohe, Albert Finney

 

Ο James Bond είναι ο μοναδικός ήρωας σειράς ταινιών που έχει αντέξει 50 ολόκληρα χρόνια στην επικαιρότητα, περνώντας μέσα από διαφορετικές εποχές και καταστάσεις. Σε όλη αυτή τη διαδρομή, παρ’ όλες τις -αναγκαστικές-  αλλαγές στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το κόνσεπτ της σειράς παρέμεινε αναλλοίωτο. Η εικόνα του μπον-βιβέρ πράκτορα-αρσενικού που πρώτος καθιέρωσε ο Sean Connery, πέρασε διαδοχικά στα χέρια των Roger Moore, Timothy Dalton και Pierce Brosnan με σαφώς μικρότερη επιτυχία, αφού κανένας από τους 3 διαδόχους του Connery δεν τόλμησε (ή δεν μπορούσε) να ανανεώσει το ρόλο. Με την επιλογή του Daniel Craig ως νέο Μποντ και το Casino Royale το 2006, κάτι φάνηκε να αλλάζει. Η αλλαγή αυτή του χαρακτήρα του ήρωα κυρίως και όχι απαραίτητα του κόνσεπτ (με ενδιάμεσο πέρασμα από το μέτριο Quantum of Solace) ολοκληρώνεται στο Skyfall, την καλύτερη κατ’ εμέ ταινία του franchise, στην 50^η επέτειο από την έναρξη του.

Η βασικότερη διαφορά του Skyfall από τους περισσότερους προγόνους του, είναι η παρουσία του Sam Mendes (δηλαδή ενός σκηνοθέτη-δημιουργού) στη σκηνοθετική καρέκλα. Στις πιο πολλές ταινίες της σειράς ο σκηνοθέτης αποτελούσε διακοσμητικό στοιχείο και οι όποιες παρεμβάσεις του ήταν σχεδόν διεκπεραιωτικές. Όμως ο Sam Mendes (American Beauty, Road to Perdition) βάζει την προσωπική του σφραγίδα, δημιουργώντας μια εκπληκτική ατμόσφαιρα, βοηθούμενος από την εξαιρετική φωτογραφία του Roger Deakins και το απλό μεν, μεστό δε (και χωρίς πολλά μπλεξίματα και δυσνόητες για το θεατή ανατροπές) σενάριο. Η μυθολογία των ταινιών Μποντ είναι και πάλι παρούσα, το στιλ, οι έξυπνες ατάκες, οι ωραίες γυναίκες, οι σκηνές δράσης (λιγότερες ίσως από κάθε άλλη φορά, αλλά φοβερά καλογυρισμένες και αγωνιώδεις - σκηνή ανθολογίας το κυνηγητό στις στέγες της Κωνσταντινούπολης), αλλά ο Mendes στρέφεται πιο πολύ σε μια εσωτερική αναζήτηση του ήρωα, ψηλαφώντας το παρελθόν του. Η σύγκρουση παρελθόντος-παρόντος σε όλη τη διάρκεια της ταινίας είναι εμφανής. Το παρελθόν του Μποντ, το παρελθόν της Μ, το παρελθόν του Σίλβα τους στοιχειώνουν και οδηγεί τις πράξεις τους. Η συζήτηση στην ακρόαση-δίκη της Μ περιστρέφεται γύρω από την αναγκαιότητα ή μη ύπαρξης ενός πράκτορα παλαιάς κοπής όπως ο Μποντ στη σημερινή εποχή και ο Mendes κάνει ένα απολαυστικό παραλληλισμό με την ανάγκη  -ή μη- του σύγχρονου σινεμά για έναν ήρωα όπως ο Μποντ.

Όμως ο James Bond της νέας εποχής δεν είναι πια ο ίδιος. Ο Daniel Craig στην καλύτερη ερμηνεία του στο ρόλο, πλάθει έναν Μποντ διαφορετικό, κουρασμένο, εσωστρεφή, ανθρώπινο, διαφορετικό στη σχέση του με τις γυναίκες, αλλά ταυτόχρονα αποφασισμένο και σκληρό: επιστρέφει στο παρελθόν (χαρακτηριστική η χρήση ελάχιστων gadget και η παρουσία της Aston Martin) για να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς του δαίμονες και στην τελευταία εκπληκτική σεκάνς κυριολεκτικά το καίει για να προχωρήσει παρακάτω. Το μόνο στοιχείο που παραμένει αναλλοίωτο είναι η αφοσίωση στο -συζητήσιμο- καθήκον. Η Judi Dench είναι εξαιρετική στο δισυπόστατο ρόλο της Μ (μητρική φιγούρα-αδίστακτη πράκτορας), ενώ ο Javier Bardem δημιουργεί έναν από τους πιο απολαυστικούς κακούς στην ιστορία των Μποντ. Ο Ralph Fiennes είναι σταθερή αξία, δροσερές οι νέες προσθήκες στο καστ (Naomie Harris, Ben Whishaw) ενώ η μοναδική παραφωνία δείχνει να είναι η παρουσία της Berenice Marlohe στο ρόλο ενός υπερβολικά στυλιζαρισμένου Bond-girl.

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Κατά τη γνώμη μου η καλύτερη ταινία του franchise, ανανεώνει το είδος και δημιουργεί προσδοκίες για το μέλλον...

8,5/10