Seven Psychopaths

...Μόνο επτά; 

2012, UK, 110min

Ελληνικός Τίτλος: Επτά Ψυχοπαθείς

Σκηνοθεσία: Martin McDonagh/Σενάριο: Martin McDonagh/Παίζουν: Colin Farrell, Woody Harrelson, Sam Rockwell, Christopher Walken, Tom Waits, Abbie Cornish, Harry Dean Stanton, Olga Kurylenko

Ο Μάρτι (Colin Farrell) είναι ένας Ιρλανδός σεναριογράφος στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Προσπαθεί να γράψει ένα σενάριο με τίτλο Επτά Ψυχοπαθείς, το οποίο παρά τον τίτλο του δε θα περιέχει βία, αλλά θα είναι γεμάτο αγάπη και κατανόηση.. Βουλιάζοντας στο αλκοόλ και ψάχνοντας τη χαμένη δημιουργική του έμπνευση, δέχεται τη βοήθεια του φίλου του Μπίλι (Sam Rockwell), ενός άνεργου ηθοποιού που ασχολείται με τις απαγωγές…. σκύλων και του συνεργάτη του Χανς (Christopher Walken), ενός θρησκευόμενου Πολωνού που η γυναίκα του πάσχει από καρκίνο. Όταν όμως απάγουν το σκύλο του αρχιμαφιόζου Τσάρλι (Woody Harrelson), το σενάριο αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά με απρόβλεπτες συνέπειες…

Η δεύτερη ταινία του Martin McDonagh (το 2008 είχε κάνει το αγαπημένο In Bruges) είναι ένα πραγματικό αφηγηματικό ντελίριο… ενώ στο In Bruges, η σάτιρα ήταν προστατευμένη κάτω από το μανδύα μιας γκανγκστερικής νουάρ ιστορίας, εδώ κάθε έννοια σοβαροφάνειας καταλύεται από την πρώτη σκηνή. Ο McDonagh φτιάχνει μια αναρχική μαύρη κωμωδία που δε σέβεται ούτε τον ίδιο της τον εαυτό, προβαίνοντας σε μια ξέφρενη κινηματογραφοφιλική σάτιρα που σε κρατά με το χαμόγελο στα χείλια επί 110 λεπτά.  Πανέξυπνες διαλογικές σκηνές  με κοφτερές ατάκες διαδέχονται εκρήξεις άκρατης βίας και σπλατεριές που θα ζήλευε και ο Ταραντίνο. Κεφάλια σκάνε στον αέρα, ένα ζευγάρι δολοφόνων σκοτώνει μόνο… serial killers (απολαυστικός ο Tom Waits), μια πόρνη που έχει σπουδάσει βιετναμέζικα στο Γέιλ, ένας σκύλος που λέγεται Μπόνι, η απόλυτη παράνοια… Μέσα από αμέτρητες σινεφίλ και άλλες αναφορές (το επτά του τίτλου – παρότι οι ψυχοπαθείς της ταινίας είναι σίγουρα περισσότεροι (…) , τα ονόματα κάποιων χαρακτήρων –Κισλόφσκι, Κοστέλο, Ρίγκμπι, η ίδια η παρουσία των Christopher Walken, Tom Waits, Harry Dean Stanton στο καστ) οι ιστορίες των επτά ψυχοπαθών παρελαύνουν στην οθόνη η μια πιο εξωφρενική από την άλλη (σαφώς ξεχωρίζει η ιστορία του βιετναμέζου μοναχού), ενώ το σενάριο σταδιακά μπλέκεται με την πραγματικότητα (?) … Μέσα από το alter ego του, Μάρτι, ο McDonagh αυτοσαρκάζεται και κάνει ένα αιχμηρό σχόλιο για την κινηματογραφική βιομηχανία και τους κανόνες της . Αλλά δε σταματά εκεί… η εξουσία, η μαφία, η θρησκεία, ο Παράδεισος και η Κόλαση, η κρίση αξιών της σύγχρονης αμερικανικής κοινωνίας, η θέση της γυναίκας , ακόμα και ο πόλεμος του Βιετνάμ  δε γλυτώνουν από την ανελέητη πένα του.

Ο McDonagh βέβαια, δεν ήθελε να κάνει μια «σοβαρή» ταινία. Ο μόνος του στόχος και αυτού και των ηθοποιών του ήταν να περάσουν καλά, να κάνουν πλάκα παρωδώντας ακόμα και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Γι αυτό άλλωστε αντιμετωπίζει τα πάντα με παιχνιδιάρικη διάθεση και συνεχή κλεισίματα του ματιού προς το θεατή.   Όμως από ένα σημείο και μετά αυτό το ατελείωτο μεθύσι αρχίζει και κουράζει… το αρχικό εύρημα πλατειάζει και εξαντλείται, η υπερβολή για την υπερβολή δε λειτουργεί πλέον το ίδιο διασκεδαστικά όπως στην αρχή, η ταινία χάνει τη φρεσκάδα της και αναμασά τα ίδια μοτίβα χωρίς μέτρο. Δεν πειράζει όμως… είχα πολύ καιρό να γελάσω τόσο πολύ…  Εξάλλου μετά από ένα ξέφρενο μεθύσι, ακολουθεί πάντα ένα hangover.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Βιτριολική σινεφίλ σάτιρα που στο δρόμο χάνει το μέτρο. Όταν -και αν- το δείτε, έχετε και ένα μπουκάλι ουίσκι δίπλα σας… θα σας χρειαστεί…

6,5/10